Dead Man’s Curve – The Curve (1998)

Regie: Dan Rosen | 91 minuten | drama, komedie, thriller | Acteurs: Matthew Lillard, Michael Vartan, Randall Batinkoff, Keri Russell, Tamara Craig Thomas, Anthony Griffith, Bo Dietl, Kevin Ruf, Henry Strozier, Ben Livingston, Kris McGaha, Christy Stratton, Dana Delany, Cheryl Goode, David P. Moore

Zo af en toe komen er ongeveer tegelijkertijd twee films uit over hetzelfde onderwerp. Zo werd begin 2007 ‘The Illusionist’ uitgebracht, een film over – de naam zegt het al – illusionisme en goochelarij. Net een maand later draaide ‘The Prestige’ is de bioscopen en die film had exact hetzelfde onderwerp. Zie er dan nog maar eens een compleet andere film van te maken. In 1998 verschenen eveneens kort na elkaar twee films met hetzelfde thema. In juli van dat jaar verscheen ‘Dead Man’s Curve’ en een maand later was daar ineens ‘Dead Man on Campus’. Niet alleen de titels lijken op elkaar. Beide films gaan over de clausule ‘Als jouw kamergenoot overlijdt, krijg je een vrijstelling voor dat semester’, dat een aantal scholen en universiteiten in de VS in zijn beleid heeft opgenomen. Waar ‘Dead Man on Campus’ duidelijk een komedie is, streeft ‘Dead Man’s Curve’ na een spannende thriller te zijn. Daarin slaagt schrijver/regisseur Dan Rosen helaas niet helemaal in.

Examenkandidaten Tim (Matthew Lillard), Chris (Michael Vartan) en Rand (Randall Batinkoff) zijn kamergenootjes op de campus. Alledrie zijn ze vastberaden om naar de beste universiteit, Harvard dus, te gaan. Daar hebben ze echter wel goede cijfers voor nodig, en juist daar schort het de laatste tijd bij Chris en Tim wat aan. Bovendien begint de egocentrische Rand hen behoorlijk te irriteren. Als blijkt dat je het semester automatisch met de hoogste cijfers af mag sluiten wanneer je kamergenoot zelfmoord pleegt (beleid van de school), smeden de twee een plan. Ze voeren Rand eerst straalbezopen en nemen hem mee naar een levensgevaarlijke klif, waar Tim hem vanaf duwt. Nog even een afscheidsbriefje schrijven en klaar. De volgende dag worden de twee bij de schoolpsycholoog (Dana Delaney) ingelicht over de gebeurtenissen. Tim speelt zijn rol als verdrietige kamergenoot erg overtuigend, maar Chris heeft er meer moeite mee en houdt zich afzijdig. Hun daad blijkt meer gevolgen te hebben dan ze vooraf ingecalculeerd hadden en ook anderen in hun omgeving worden erbij betrokken. Niemand is wie je denkt dat hij is. En waarom is Rands lichaam toch nog steeds niet boven water?

‘Dead Man’s Curve’ is gericht op het tienerpubliek dat ook massaal de bioscopen introk voor de ‘Scream’-trilogie, ‘Urban Legend’ en ‘I Know What You Did Last Summer’. Het is vooralsnog de enige film waarvoor Dan Rosen op de regisseursstoel plaatsnam. Eerder schreef hij het script voor de soortgelijke thriller ‘The Last Supper’, met onder anderen Cameron Diaz. Speelden in die film politieke motieven een rol, in ‘Dead Man’s Curve’ draait het om de ambities van jonge rijkeluisstudentjes. Nietsontziend gaan zij te werk in het nastreven van hun grote droom: studeren op Harvard. In de VS zijn inderdaad scholen en universiteiten die een clausule in hun beleid hebben opgenomen waarin staat dat studenten een vrijstelling krijgen wanneer hun kamergenoot zelfmoord pleegt, al is dat lang niet overal het geval. Een intrigerend uitgangspunt voor een thriller, dat is het zeker. Het is alleen jammer dat de uitwerking de nodige gebreken vertoont. Zo wordt het script van Rosen hoe langer de film duurt steeds ongeloofwaardiger. Het einde van de film is zelfs regelrecht lachwekkend te noemen, omdat de plottwists elkaar dan wel in een erg rap tempo opvolgen. Bovendien zit het scenario boordevol clichés. Het is bijvoorbeeld behoorlijk kortzichtig te stellen dat depressieve mensen uitsluitend luisteren naar muziek van The Smiths en The Cure en kijken naar Scandinavische films…

Dan zijn er nog de personages die allemaal zo onsympathiek zijn dat er niemand is van wie het je als kijker wat uitmaakt hoe het met hem afloopt. Matthew Lillard (‘Scream’) is zo’n beetje gespecialiseerd in het spelen van geschifte psychopaten en krijgt in ‘Dead Man’s Curve’ opnieuw de mogelijkheid zich lekker te laten gaan. Zijn rubberen gezicht, gecombineerd met maniakale armbewegingen die net niet over the top zijn, maken hem zeer geschikt voor de rol van Tim. Als kijker begrijp je niet dat iedereen zijn diepste zielenroerselen maar aan deze geflipte figuur toevertrouwd. Lillard is de enige die het acteerwerk nog enigszins de moeite waard maakt. Michael Vartan (‘Never Been Kissed’) is saai, saai en nog eens saai als de laffe Chris. Randall Batinkoff (‘The Player’) mag lekker de lompe botterik uithangen maar van hem zien we te weinig in deze film. De meiden komen er helemaal slecht vanaf. Keri Russell (‘Felicity’) is een prachtige meid maar komt simpelweg talent tekort, Tamara Craig Thomas (‘Cold Squad’) werkt met haar huilerige gepruil alleen maar op de zenuwen en het personage van Dana Delaney (‘China Beach’) moet haast wel de domste psycholoog zijn die er is.

‘Dead Man’s Curve’ had een aardige thriller kunnen zijn als het acteerwerk van een hoger niveau was geweest en het script minder clichés en absurde plotwendingen zou bevatten. De film is dankzij ‘beroepspsychopaat’ Matthew Lillard nog wel uit te kijken, maar als je dit prullerige niemendalletje eenmaal gezien hebt kun je hem maar beter snel weer vergeten.

Patricia Smagge