Deadly Swarm – Destination: Infestation (2003)
Regie: Paul Andresen | 90 minuten | actie, horror, thriller, avontuur | Acteurs: Shane Brolly, Kaarina Aufranc, J. Patrick McCormack, Pepe Serna, Roger Nevares, Freddy Soto, Granville Ames, Hugo Ateo, Murphy Dunne, Roman Echanove, Bobby Plasencia, Evangelina Sosa, Marco Uriel, Jorge Valdés García
De film ‘Deadly Swarm’ kan op basis van zijn titel en de samenvatting van het verhaal alleen al een glimlach op het gezicht van vele kijkers toveren, zeker als deze van foute horror- of b-films houden. Echter, er blijkt bar weinig te lachen in de film, laat staan te griezelen. Toch is dit ook weer geen hele grote verrassing. De gelijkenis met het verhaal van de film ‘Snakes on a Plane’ zou al de eerste, en een grote, aanwijzing moeten zijn dat het hier niet gaat om een origineel idioot idee van een geïnspireerde b-filmfanaat, die leuke knipogen naar het genre wil geven, maar om een zouteloze kopie die schaamteloos wil meeliften op het succes van het toch ook niet veel minder gecalculeerde ‘Snakes on a Plane’. Wat die film echter te bieden had waren grappige en aansprekende personages, lekker onfunctioneel naakt – een verplicht nummer in dit soort films -, monsters die tot de verbeelding spreken, een humoristische, zelfbewuste toon, en natuurlijk Samuel L. Jackson. ‘Deadly Swarm’ heeft niets van dit alles.
Nee, ‘Deadly Swarm’ heeft de kijker weinig interessants te bieden. Vol verwachting blijf je kijken in de hoop dat het toch nog spannend, grotesk, of pikant wordt, maar deze hoop blijkt tevergeefs. De vliegtuigpassagiers en crew, die voordat ze aan boord gaan, kort worden geïntroduceerd, hebben praktisch geen van allen wat interessants te bieden. ‘Snakes on a Plane’ had een kleurrijk gezelschap samengesteld van over de top R&B-artiesten, flamboyante stewards, domme bimbo’s, smetvrezers en andere angsthazen, en natuurlijk de enige echte Bad Mutherfucker. In ‘Deadly Swarm’ zijn de personages en hun relaties doorgaans tam, gezapig, of ronduit irritant.
Het is duidelijk een film die gemaakt is voor televisie. De plekken voor de reclameblokjes zijn zichtbaar door de fade-outs en -ins om de vijftien minuten. Men lijkt een beetje een quasi-realistische “24”-achtige stijl na te streven: een handheldcamera, met vaak korte, snelle zoom-ins op gezichten, die echter irritant genoeg vaak een paar keer meteen achter elkaar komen, hierdoor teveel de aandacht op zichzelf trekkend. Ook een plotwending, waarbij het vliegtuig niet mag landen vanwege het potentiële gevaar voor de bevolking als geheel, speelt met “24”-achtige morele dilemma’s. Hoewel clichématig als plotmechanisme en behoorlijk ongeloofwaardig, het zorgt nog wel voor een greintje dramatiek en spanning. Elementen die in de rest van de film nergens te bekennen zijn. Wanneer de kijker zich alleen kan vastklampen aan de angstige blik van een dochtertje van een toevallig aanwezige mierendeskundige en de soapachtige perikelen tussen haar moeder (de deskundige) en een luchtmarshall, weet je hoe erg het met de rest van de film gesteld is. Passagiers die zeuren over drankjes, een egoïst die constant loopt te mekkeren dat hij gevaar loopt, mieren die middels dezelfde saaie shots (massa’s mieren die door een rooster lopen of over bedrading lopen en hier aan knabbelen) angst moeten opwekken, maar dit niet doen, en hersendode passagiers die wel erg laat de ernst van de situatie inzien – terwijl er al aan het begin van de vlucht een man gruwelijk aan zijn eind komt door een berg mieren – maken van ‘Deadly Swarm’ een totaal oninteressante b-film. Geen spanning, geen humor, geen naakt… waar doe je het dan nog voor?
Bart Rietvink