Deadpool & Wolverine (2024)

Regie: Shawn Levy | 127 minuten | actie, komedie | Acteurs: Ryan Reynolds, Hugh Jackman, Emma Corrin, Morena Baccarin, Rob Delaney, Karan Soni, Leslie Uggams, Matthew Macfadyen, Dafne Keen, Jennifer Garner, Brianna Hildebrand, Tyler Mane, Kelly Hu, Ray Park

Het vuilbekkende neefje van de X-men, Deadpool (Ryan Reynolds), is weer terug op het grote doek. Deze keer sleept hij er Wolverine (Hugh Jackman) bij, een grote X-man lieveling in de films en strips. En nu Disney Twentieth Century Studios heeft overgenomen, kan de Marvel film- en televisiedivisie gaan buiten spelen met alle X-men en gerelateerde personages. Het eerste wat ze doen is Deadpool en co in het Multiverse verhaal kapselen. Ook laat Reynolds maar al te graag aan de kijker weten dat hij ondanks die agressieve bedrijfsovername de spervuur aan grove grappen mocht behouden. Daarbovenop zijn er vette knipogen naar hoe belachelijk veel geld Disney overheeft voor tweederangs, uitgerangeerde superhelden.

Naar het verhaal: door een midlifecrisis heeft Wilson zijn pak aan de wilgen gehangen en is hij fulltime autoverkoper. Je kan je voorstellen dat dat geen groot succes is voor een iemand die constant smerige opmerkingen spuit en het gewend was om voor een smak geld allerlei gespuis aan zijn Katana zwaarden te rijgen. Bovendien wil hij het liefst een Avenger zijn nu het op papier kan. Plotseling krijgt hij weer een kans om zijn eigen tijdlijn te verknallen met een einde-der-wereld-scenario, maar ook soort van een kans om het te repareren door zijn diensten te verkopen aan de Time Variance Authority (TVA) met aan het hoofd de overambitieuze bureaucraat Mr. Paradox (Matthew Macfadyen).

Het moeilijkste moet nog komen voor Deadpool wanneer hij een uiterst gedemotiveerde Wolverine uit een of ander achteraf wereld (knipoog naar Twentieth Century Fox) moet mobiliseren om de zijne te redden en voorgoed aan die van Marvel/Disney te koppelen. Echter als er een sprankje hoop is op samenwerking, naait Mr. Paradox de twee goudhaantjes met een enkeltje naar de Void waar allerlei tweede en derdehands helden van al de tijdlijnen die TVA beheert (die Marvel nu met een brede glimlach bezit) worden gedumpt. Het laat zich al raden, de Void kent opvallend veel Deadpool-varianten.

Je ziet aan veel af dat sinds de eerste ‘Deadpool’ (Tim Miller, 2016) het budget is opgekrikt. Dit keer is het extra vooral opgegaan aan hoeveel maffe cameo’s en (flauwe) grappen je daarover kan proppen in een film, niet per se aan een meer gelaagd verhaal. Ook vertoont het visueel sterke gelijkenissen met de Marvel/Disney films, vooral de speciale effecten zijn voller en kleurrijker dan onder Twentieth Century Fox. Dit doet overigens weinig afbreuk aan de vuigheid want die traditie zet de regie onder Disney zonder blikken of blozen voort.

Of de vuilbekkerij van Deadpool nu wel of niet je smaak is in het superheldengenre, is het sowieso een herkenningsfeest voor de liefhebber. Er zitten zoveel grapjes, visueel en woordelijk, in dat het soms duizelt. Dan is het toch wederom een gemiste kans dat tussen die dichtheid de pathos dun is. Daar mogen de makers gerust nog meer leentjebuur spelen bij de team-up tussen Marvel, Colombia Pictures en Sony, zoals bij ‘Spider-Man: Into the Spider-Verse’ (Phil Lord, Rodney Rothman, 2018) en ‘Spider-Man: No Way Home’ (Jon Watts, 2021).

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 24 juli 2024