Death at a Funeral (2010)

Regie: Neil LaBute | 92 minuten | komedie | Acteurs: Keith David, Loretta Devine, Peter Dinklage, Ron Glass, Danny Glover, Regina Hall, Kevin Hart, Martin Lawrence, James Marsden, Tracy Morgan, Chris Rock, Zoe Saldana, Columbus Short, Luke Wilson, Regine Nehy, Bob Minor, Alexander Folk, Leslie Rivers, Bronwyn Hardy, Willi Willis, Jamison Yang, Betty K. Bynum, Youlanda Davis, Katelyn Statton    

Dat ze in de Verenigde Staten niet graag naar anderstalige films kijken, is een bekend fenomeen. Op ondertiteling zitten ze niet te wachten en dus worden succesvolle Europese en Aziatische films massaal en veelal in een mum van tijd gekopieerd voor de Amerikaanse markt. Van de veelbekroonde Zweedse vampierenfilm ‘Let the Right One in’ (2008) maakte men in de VS ‘Let Me In’ (2010) en ook van de drie ‘Millennium’-films verschijnen Hollywood-remakes. Hoewel dat in principe goede films zijn en een remake om die reden dus niet nodig is, is bij een heruitgave van een Zweedstalige film voor de Amerikaanse markt nog wel iets voor te stellen. Anders is dat bij ‘Death at a Funeral’ (2010), een rechtstreekse kopie van een Britse en dus Engelstalige (!) komedie. Het origineel werd in 2007 uitgebracht aan de andere zijde van de oceaan, maar wist het publiek aldaar klaarblijkelijk nauwelijks te bekoren. En dus werd, slechts drie jaar later, een Amerikaanse versie gelanceerd. Precies hetzelfde verhaal, maar dan veel zwakker uitgevoerd. Over overbodige remakes gesproken…

Scenarioschrijver Dean Craig, die ook het origineel schreef, werd opnieuw ingeschakeld en Neil LaBute – die eerder al ‘The Wicker Man’ (2006) in een nieuw jasje goot en dus bekend is met het fenomeen ‘remake’- regisseert. Aaron (Chris Rock) loopt op eieren. Zijn geliefde vader is overleden en de begrafenis staat op het punt van beginnen. Maar iedereen loopt aan zijn kop te zeuren. Zijn vrouw Michelle (Regina Hall) wil een kind van hem – graag nu, op stel en sprong. Ze wordt nog eens extra opgejut door zijn moeder (Loretta Devine), die hem haarfijn inpepert niet te willen ‘gaan’ zonder dat ze oma is geworden. Zijn broer Ryan (Martin Lawrence), een gevierd schrijver, wordt door iedereen op handen gedragen, maar steekt geen poot uit. Zijn nicht Elaine (Zoe Saldana) durft haar vader niet te vertellen dat ze dan toch definitief de blanke Oscar (James Marsden) gekozen heeft als man in haar leven. Norman (Tracy Morgan), een vriend van de familie, klaagt over zijn huiduitslag en het feit dat hij de zeurende oude oom Russell (Danny Glover) moet begeleiden. En dan is er nog die mysterieuze kleine man (Peter Dinklage), die een groot geheim met zich meedraagt.

Humor is natuurlijk iets heel persoonlijks. Wat de een leuk vindt, kan voor een ander stomvervelend zijn. Er zullen dan ook ongetwijfeld mensen zijn die deze remake van ‘Death at a Funeral’ daadwerkelijk grappig vinden. Het niveau van de humor ligt hoe dan ook een stuk lager dan in de Britse versie. Daar voerde zwarte humor de boventoon. Die film kon wegkomen met grappen over verwisselde pillen, blote mannen op het dak van een huis en mopperende opa’s. Uit de mond van een Brit klinkt zelfs de meest platvloerse humor nog gedistingeerd. In deze Amerikaanse remake, die het origineel in feite scène voor scène volgt, is plat ook echt plat. Zelfs ervaren komieken als Chris Rock (die zich nog het best staande houdt, al heeft hij de minst ‘lollige’ rol), Tracy Morgan en Martin Lawrence vallen door de mand. Hysterie en chaos voert de boventoon. Als we maar met zijn allen tegelijk zo gek mogelijk doen, dan wordt het vanzelf leuk, moet men gedacht hebben. Mooi niet dus. In deze Amerikaanse versie heeft het script ingeboet aan scherpte en kwaliteit. Met een cast vol grote namen mag je eigenlijk ook meer verwachten. Maar de onuitstaanbare egotripperij van Lawrence, de overdreven fysieke komedie van Morgan en de straight face van Rock blijken missers van jewelste. Ook good old Danny Glover kan de film niet redden. Alleen James Marsden on acid zorgt hier en daar voor een voorzichtige glimlach. Maar daar win je de oorlog ook niet mee.

Voor de fans van gemakkelijke, platvloerse humor geniet deze Amerikaanse versie wellicht de voorkeur boven het origineel; voor de ware filmliefhebber heeft Frank Oz’ Britse versie van ‘Death at a Funeral’ toch echt heel wat meer te bieden. Amerikanen en humor… het blijft een lastige combinatie. Laat het échte lachen maar aan de Britten over.

Patricia Smagge

Waardering: 2

Bioscooprelease: 15 juli 2010