Death on Saturn’s Moon (2000)
Regie: John Krawlzik | 83 minuten | thriller, science fiction | Acteurs: Paul L. Nolan, Sally Mercer, Curt Karibalis
Het genre science fiction heeft in de loop der jaren de nodige klassiekers (bijv. ‘Star Wars’, ‘Blade Runner’ of ‘Alien’) opgeleverd, maar tevens een hoop middelmatige of ronduit slechte films. ‘Death On Saturn’s Moon’ is een film die op zijn best in de middelste, maar eigenlijk in de laatste categorie geplaatst moet worden.
Hoofdpersoon agent Hayes, een zelfverklaarde oude soldaat, wordt naar de maan Titan gestuurd om de mysterieuze verdwijning van wetenschappelijk projectleider Barnett te onderzoeken. Al snel komt hij echter tot de conclusie dat de twee overgebleven leden van het onderzoeksteam nou niet bepaald bereid zijn om hem te helpen of de nodige duidelijkheid te verschaffen.
Op zich heeft het verhaal best potentie, alleen slagen de makers er niet in om de mogelijkheden die de verhaallijn biedt daadwerkelijk om te zetten in een boeiende film. De woeste, onherbergzame, deprimerende en onmetelijke zandbak die de maan Titan is, wordt nog wel goed weergegeven en doet vrij realistisch aan. Na de landing van Hayes zakt de film echter al vrij snel als een plumpudding in elkaar. Dit is voornamelijk te wijten aan twee factoren. Ten eerste is het tempo van de film veel te laag. De film bestaat voornamelijk uit vrijwel nietszeggende en quasi- filosofisch aandoende conversaties tussen de drie(!) karakters die deze film rijk is. De vrijwel totale afwezigheid van actie en spanningsverhogende elementen of wendingen zorgt ervoor dat deze film ondanks de relatief korte tijdsduur (83 minuten) een eeuwigheid lijkt te duren. De bedoeling van de makers was overduidelijk om een soort psychologische thriller te maken, maar door het gebrek aan spanning en actie slagen ze totaal niet in hun opzet. Het donkere en vrijwel verlaten mijnstation draagt weliswaar bij aan de claustrofobische sfeer die de film continue uitademt, maar het probleem is dat ‘Death On Saturn’s Moon’ constant toe lijkt te werken naar een climax die er uiteindelijk nooit komt.
Het tweede grote probleem van deze productie is de vaagheid. Af en toe wordt wel gerefereerd aan een allesverwoestende oorlog die de aarde in haar greep schijnt te hebben, maar het hoe en waarom van deze oorlog blijft met een sluier van geheimzinnigheid bedekt. Ook de herkomst van de op Titan woedende stormen wordt niet of nauwelijks uit de doeken gedaan. In de film wordt weliswaar kort gezegd dat de stormen geen gewone natuurlijke verschijnselen zijn en op de een of andere manier een soort levend organisme vormen, maar of we nu te maken hebben met een soort metafysische oerkracht, de geest van de verdwenen Barnett of een op zichzelf staande en daadwerkelijk levende entiteit wordt nergens duidelijk. Het is een goede zaak als films een deel van het verhaal aan het interpretatievermogen van de kijker overlaten, maar in dit geval is de vaagheid iets te veel van het goede en voegt het geschapen mysterie weinig toe aan het verhaal.
Al met al is ‘Death On Saturn’s Moon’ een uiterst matige film die waarschijnlijk zelfs fervente aanhangers van het genre nauwelijks zal kunnen boeien. Degenen die toch besluiten om deze film eens te gaan bekijken, kunnen beter een behoorlijke voorraad Red Bull inslaan om eventueel optredende vermoeidheidsverschijnselen tegen te gaan.
Frank Heinen