Death Proof (2007)
Regie: Quentin Tarantino | 90 minuten | actie, horror, misdaad | Acteurs: Kurt Russell, Zoë Bell, Rose McGowan, Marley Shelton, Electra Avellan, Michael Parks, Quentin Tarantino, Rosario Dawson, Vanessa Ferlito, Jordan Ladd, Tracie Thoms, Mary Elizabeth Winstead, Michael Bacall, Eli Roth, Monica Staggs, Tim Murphy, Marta Mendoza, Kelley Robins
Grap of tussendoortje? Een ding is zeker: Quentin Tarantino’s ‘Death Proof’ voldoet niet aan de voorwaarden om een blockbuster te worden. De film is het product van een onafhankelijk filmmaker die zijn passie voor trashy beeldcultuur maximaal wil uitleven. Wie of wat houdt hem tegen? Tarantino’s filmisch geheugen, bijbehorende gevoel voor stijl en associatieve vermogens worden slechts geëvenaard door een ongeremde drang tot het vertellen van cartooneske verhalen met door het leven cruisende jongeren en outsiders – zie ook ‘Pulp Fiction’.
In ‘Death Proof’ zijn echter niet mannen, maar vrouwen het centrum van handeling. ‘Jungle’ Julia (Sydney Poitier), ‘Butterfly’ (Vanessa Ferlito) en Shanna (Jordan Ladd) kunnen al even goed vuilbekken als hun harige equivalenten in ‘Pulp Fiction’; gaandeweg ‘Death Proof’ krijg je het idee dat Tarantino de dames zo graag hoort praten dat hij het liefst één grote dialoogfilm met over seks kibbelende vrouwen zou willen maken.
Zo ver komt het niet, want de ware (anti-)held van ‘Death Proof’ is opnieuw een man: Stuntman Mike. De opkomst van Kurt Russell in de film is zo’n verademing dat je je gedachten nog eens laat gaan over het waarom van het slaapverwekkende eerste halfuur van de film; het antwoord is b-actrices. Gewild of niet: de Tarantino-babble komt lang niet altijd overtuigend uit de damesmonden. De ironische spanning die de regisseur weet op te wekken met de confrontatie tussen de desperado en zijn slachtoffers is niettemin een hoogtepuntje in de film, culminerend in een vreselijk gory auto-ongeluk. Was daar nou gestopt.
Helaas: buiten het feit dat ‘Death Proof’ op zich al een aflevering is in een tweedelige Grindhouse-serie – het andere deel is het door Robert Rodriguez geregisseerde ‘Planet of Terror’ – bestaat ook de film zelf uit twee gelijkaardige delen; in de tweede helft van ‘Death Proof’ gaat Stuntman Mike opnieuw achter drie jonge vrouwen aan. Het lijkt na de eerste filmhelft een herhaling van zetten en de dialogen worden nu echt langdradig en opzettelijk flauw. Wel krijgen we nog een talloze minuten durende achtervolging à la The Dukes of Hazzard te zien (computergame van maken), met stuntvrouwe Zoë Bell als zichzelf vastgeketend op de motorkap.
Een grote retro-reclamespot voor tv anno tachtig, dat is ‘Death Proof’. Charlie’s Angels in de leer bij Daisy Duke nemen het op tegen diabolisch grijnzende engerd, met een toefje tongue-in-cheek van Uncle Quentin. Het kan minder, maar zeker ook beter. Tarantino’s beheersing van stijlelementen als kleding, inrichting en muziek (opzwepende soundtrack, mooie dames) maken het geheel nog best te genieten, maar wat overheerst is het gevoel Big Mac’s te zitten bunkeren tussen de hoofdmaaltijden door.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 3
Bioscooprelease: 7 juni 2007