Deep Throat (1972)

Regie: Gerard Damiano | 73 minuten | komedie | Acteurs: Linda Lovelace, Harry Reems, Carol Connors, Bill Harrison, Jack Byron, Gerard Damiano, Dolly Sharp, William Love, Bob Phillips, Ted Street, Michael Powers, Gerard Damiano

Het is natuurlijk onmogelijk om een min of meer objectieve recensie te geven van een film die, niet alleen vanwege het genre (hardcore porno), maar ook vanwege haar sociale en culturele gevolgen in de Amerikaanse samenleving, nog altijd verhitte reacties (niet alleen fysiek…) en hevige discussies oplevert. ‘Deep Throat’ is een van de meest besproken, geroemde en verguisde films ooit gemaakt. De film bracht de porno-industrie min of meer aan de oppervlakte: een industrie die al veel langer bestond, maar die door deze film zoveel aandacht en publiek kreeg, dat nu, ruim 35 jaar, de porno-industries uitgegroeid tot een miljoenenindustrie.

Nog heftiger waren echter de gevolgen van deze film voor de samenleving als geheel. Keurige heren én dames stonden opeens in de rij voor een pornofilm, maar diezelfde film leidde ook tot discussies en onderzoeken tot op het hoogste politieke niveau. Terugkijkend naar de film zelf, komt de vraag boven: is ‘Deep Throat’ inderdaad die baanbrekende film, die al die ophef (toen en nu) waard is?

Het antwoord is zowel ja als nee. ‘Deep Throat’ is namelijk, zoals waarschijnlijk alle pornofilms uit de jaren zeventig, kwalitatief een nogal beroerde film. Een filmbudget van 25.000 dollar was in 1972 ook al niet veel, en dat is te merken: beeld, geluid, belichting en alle andere ’technische’ zaken zijn bar en boos. Resultaat: angstaanjagend witte billen en borsten, onsmakelijke close-ups van geslachtsdelen en een smoezelige soundtrack. Dat in ‘Deep Throat’ geprobeerd wordt om hardcore porno te combineren met humor, is op zich misschien baanbrekend te noemen, maar een echt geslaagde combinatie is het niet. De pornoliefhebber komt wel aan zijn trekken (hahaha…), maar de humorliefhebber moet het doen met wel erg flauwe grapjes.

Het verhaal zelf tenslotte, is van een wel heel bedenkelijk niveau. De op zich al wel heel curieuze lichaamsafwijking van Linda leidt tot een nogal voorspelbaar en nauwelijks uitgewerkt flutverhaaltje. Dokter probeert zijn voorgeschreven recept natuurlijk eerst zelf even uit, en huurt Linda daarna in om zijn cliënten te laten ‘verplegen’ met haar wel heel bijzondere techniek.

Baanbrekend? Niet echt dus. De filmmakers hebben echt niet het idee gehad om een artistieke film te maken die seksuele en feministische onderwerpen uit de taboesfeer hebben willen halen. Dat ‘Deep Throat’ zou staan voor de keuzevrijheid van de vrouw en de aandacht doelbewust zou richten op het feit dat vrouwen ook aan hun genot moeten kunnen komen, lijkt wel een erg hypocriete wijze van analyseren. Linda komt in deze film niet verder dan een nogal dommig en vooral zeer bereidwillig ‘ding’, dat niets liever doet dan geile mannen tevreden stellen. Dat ze daarbij zelf ook uitermate bevredigd wordt, haast zonder dat de mannen er iets aan hoeven te doen, kan toch niet serieus emancipatoir worden genoemd.

Toch is ‘Deep Throat’, hoe bedroevend slecht ook, wel alle ophef waard. Niet omdat het zo’n interessante film is, maar omdat de grote onvoorziene gevolgen van ‘Deep Throat’ nog altijd invloed hebben op de westerse samenleving. ‘Deep Throat’ heeft zeker bijgedragen aan het doorbreken van menig seksueel taboe, zeker als het om orale seks gaat. Dat de film er ook aan heeft bijgedragen dat sekshandelingen in films tegenwoordig haast alleen nog op letterlijk en figuurlijk nogal ordinaire wijze in beeld worden gebracht, wordt door de bejubelaars van ‘Deep Throat’ vaak liever niet gezien.

Zonder alle ophef is ‘Deep Throat’ gewoon de eerste van vele pornofilms, die (ondanks heel wat professionelere technieken) niet veel veranderd zijn: goedkoop, flauw, oppervlakkig en…, o ja: bloot.

Daniël Brandsema