Deliria – Stage Fright (1987)
Regie: Michele Soavi | 93 minuten | horror | Acteurs: David Brandon, Barbara Cupisti, Domenico Fiore, Robert Gligorov, Mickey Knox, Giovanni Lombardo Radice, Clain Parker, Loredana Parrella, Martin Philips, James Sampson, Ulrike Schwerk, Mary Sellers, Jo Ann Smith, Piero Vida, Richard Barkeley, Sheila Goldberg, Danny Gordon, Claude Jurman, Mark Parkinson, Dominique Portier, Helen Porter, Rackel Roskoff, Simone Sadon, Albert Schultz, Sandi Schultz, Frank Senica, Michele Soavi
Peter bereidt met zijn toneelgezelschap een optreden voor. De show gaat over een seriemoordenaar met een groot uilenmasker die uiteindelijk zelf te grazen wordt genomen. Het zit Peter alleen niet zo mee. De acteurs doen niet wat hij wil, de producent zit hem in de weg en dan vertrekt tussendoor een van zijn actrices ook nog eens naar een psychiatrisch instelling om een dokter te vinden voor haar geblesseerde enkel. Een psychiatrische instelling ja, want er is geen ziekenhuis in de buurt. En alsof dit allemaal nog niet erg genoeg is neemt Alice ook nog eens onbewust een psychopatische seriemoordenaar mee.
De eerste dode valt dan ook al snel, maar in plaats van de toneelvoorstelling te laten voor wat het is besluit Peter door te gaan. Hij wijzigt het script, neemt de vermeende moordenaar op in zijn script en gebruikt hem zelfs om reclame te maken. Peter lijkt op ramkoers te liggen voor een succesvolle show. Maar de psychopaat zit ook niet stil. Met de politie buiten sluit hij het toneelgezelschap op in het gebouw en gaat hij verder waarmee hij bezig was: moorden.
Het is natuurlijk een nogal onbenullig verhaal. Het hangt als een reeks van onwaarschijnlijkheden en ongeloofwaardigheden aan elkaar en menig regisseur zou hier dan ook niet mee wegkomen. Maar Michele Soavi (onder andere bekend van ‘Dellamorte Dellamore’) maakt in ‘Deliria’, a.k.a. ‘Stage Fright’, dankbaar gebruik van alle cliché’s die binnen het genre denkbaar zijn en is tegelijk tot genoeg creativiteit in staat om van alle voorspelbaarheden iets leuks te maken. ‘Deliria’ valt hiermee voor een groot deel binnen de traditionele giallo te plaatsen, het type horror dat door stijlmeesters als Dario Argento en Mario Bava werd gemaakt.
De film heeft een aantal sterke momenten. Hoogtepunt van de film vormt de scène waarin de moordenaar alle lijken om zich heen op het podium verzamelt, bombastiche toneelmuziek opzet en er zelf rustig middenin gaat zitten. Ondertussen wandelt er een zwarte kat rond en dwarrelen overal veertjes uit het masker rond. De enige overlevende kijkt toe en ontdekt dat de sleutel die de deuren naar buiten kan openen, vlak voor de moordenaar op de grond ligt. Het is het spannendste en meest sfeervolle gedeelte uit de film.
Helaas zijn er ook wat minpunten op te noemen. Zo duurt het eventjes voordat de film op gang komt. De acteurs presteren gedurende de hele film al niet geweldig maar wanneer zij ook nog worden opgescheept met saaie en onwaarschijnlijke dialogen ziet het er allemaal weinig belovend uit. Wat gedoe rondom het erotische aspect van de show, een futloos bezoekje aan de dokter in het psychiatrische tehuis en fricties tussen de regisseur en de acteurs blijken zodoende niet erg vermakelijk en vooral heel saai. Daarentegen staat dat als het slasherfeest eenmaal op gang is gekomen de film nergens meer verveelt, met het verstand op nul welteverstaan.
Daarnaast is stilistisch gezien alles dik in orde, de muziek is sfeervol – je waant je al snel in de jaren 80 met alle synthesizers, schreeuwende saxofoon’s en opzwepende drums – en het verhaal biedt genoeg openingen voor Soavi om flink wat gore uit de kast te trekken. ‘Deliria’ is daarmee een geslaagde film geworden en liefhebbers van het genre zullen hier dan ook voldoende aan hun trekken komen.
David Croese