Depuis qu’Otar est parti… – Since Otar Left (2003)

Regie: Julie Bertuccelli | 103 minuten | drama | Acteurs: Esther Gorintin, Nino Khomasuridze, Dinara Drukarova, Temur Kalandadze, Rusudan Bolqvadze

In de prachtige stad Tbilisi in Georgië wonen drie generaties vrouwen onder één dak. ‘Depuis qu’Otar est parti’ (sinds Otar is vertrokken) portretteert moeder, dochter en kleindochter in hun zoektocht naar hoop.

In de openingsscène wordt, zonder een woord te spreken, een stuk cake uitgezocht en zitten de drie dames aan tafel. Zonder moeite wordt op deze manier in de eerste minuten de onderlinge relaties tussen moeder Eka, dochter Marina en kleindochter Ada duidelijk. Dit is te danken aan de geweldige acteerprestaties van Esther Gorintin (Eka), Nino Khomasouridze (Marina) en Dinara Droukarova (Ada).

De regie van deze film is in handen van Julie Bertuccelli. Voor Bertuccelli is dit haar eerste speelfilm. Zij heeft al wel vele documentaires geregisseerd. Esther Gorintin draait als actrice ook nog niet erg lang mee. Pas op vijfentachtigjarige leeftijd begon ze met haar carrière in de film ‘Voyages’ van Emmanuel Finkiel, waarvoor ze verschillende prijzen ontving. Gorintin heeft in deze film een prachtrol. Op een ontspannen manier worden de verschillende personages uitgewerkt en zonder één karakter naar de voorgrond te trekken, wordt een indruk gegeven van een leven van een vrouw in het Georgië van na het Sovjet-tijdperk. Ik zeg één vrouw omdat het drietal kan worden vergeleken met één vrouw in verschillende fasen van haar leven. De jonge Ada houdt ontzettend veel van haar grootmoeder, maar weet dat er geen toekomst voor haar is in Tbilisi. Marina kan niet accepteren dat haar moeder Eka haar broer Otar zo idealiseert en Marina daarentegen niet ziet staan. Iedere keer als er bericht komt van haar geliefde zoon Otar staat het rustige leven van Eka stil. De vrouwen hebben ieder een verschillende kijk op het leven en verschillende redenen om de dood van Otar te verbergen.

‘Depuis qu’Otar est parti’ geeft een prachtig beeld van de stad Tbilisi. De levens van moeder, dochter en kleindochter en hun onderlinge relaties maken de film wat het is. Een hartverwarmende film over hoop en verdriet.

Alex van Wankum

Waardering: 4

Bioscooprelease: 29 januari 2004