Despicable Me 3 – Verschrikkelijke ikke 3 (2017)

Regie: Kyle Balda, Pierre Coffin, Eric Guillon | 90 minuten | animatie, actie, avontuur, komedie, familie, science fiction | Originele stemmencast: Steve Carell, Kristen Wiig, Trey Parker, Miranda Cosgrove, Dana Gaier, Nev Scharrel, Pierre Coffin, Steve Coogan, Julie Andrews, Jenny Slate, Michael Beattie, Andy Nyman, Adrian Ciscato, Brian T. Delaney, Katia Saponenko | Nederlandse stemmencast: Jon van Eerd, Kim van Kooten, Beau van Erven Dorens, Carlo Boszhard, Trudy Labij, Kee Derwig, Pip Pellens, Jelle Stout, Elise Schaap, Enzo Knol

In de wereld van animatie is Illumination Studio’s een behoorlijke underdog. Het is de enige animatiestudio die giganten Dreamworks en Pixar aan het zweten kan krijgen met hun irritante doch schattige gele minions. Als een soort meta-grap (ze zijn immers de hulpjes van diverse slechteriken) veroveren ze wereld. Eerder werd echter bewezen dat ze toch wat teveel van het goede zijn wanneer ze een hele film lang op de voorgrond staan. Gelukkig zien we ze in ‘Despicable Me 3′ daarom terug bij die goeie ouwe Gru, de slechterik met het hart van goud.

Net als eerder in de in 2017 uitgebrachte films als ‘Fast & Furious 8’ en ‘Guardians of the Galaxy Vol. 2’ is de rode draad die door de ‘Despicable Me’-serie loopt familie. Na twee films heeft Gru (Steve Carell) namelijk een heus gezin. De adoptiekinderen Margo (Miranda Cosgrove), Edith (Dana Gaier) en Agnes (Nev Scharrel) hebben sinds het voorgaande deel een moeder erbij gekregen. Lucy (Kristen Wiig) doet er in dit derde deel van de in het Nederlands als ‘Verschrikkelijke ikke’ uitgebrachte reeks dan ook alles aan om een goede moeder te zijn en de verantwoordelijkheid voor de drie aandoenlijke dochters te nemen. Gru, die inmiddels geheim agent is in plaats van superschurk, heeft zijn handen vol aan Balthazar Bratt (Trey Parker) en zijn recentelijk opgedoken tweelingbroer Dru (uiteraard ook Steve Carell). Tot slot zijn er dan ook nog de minions die Gru’s familieleven zat zijn en besluiten op te stappen.

Een hele hoop subplots dus, die één samenhangend geheel moeten vormen. En toegegeven, dat lukt best aardig. In de minimale tijd die de kijker met ieder personage doorbrengt krijgt de kijker precies genoeg informatie zonder de weg in de verhaallijnen kwijt te raken. Nu is dat ook niet echt moeilijk aangezien ieder aspect van de film een héél duidelijke opzet, middenstuk en conclusie heeft. Dat is niet per sé negatief, omdat we met ‘Despicable Me 3’ toch te maken hebben met een film die bedoeld is voor de wat jongere bioscoopbezoeker.

Er zijn zelfs een aantal leuke vondsten die het ook voor volwassenen een goed uit te houden zit maken. Voornamelijk Trey Parkers Balthazar Bratt. Het brein achter ‘South Park’ levert hiermee zowaar een kindvriendelijk personage af, iets wat we nog niet eerder zagen van de beste man. Het gefrustreerde kindsterretje uit de jaren’ tachtig is makkelijk de beste toevoeging aan de filmreeks. Met goed gevonden referenties naar dat immer vergane decennium en genoeg gimmicky eighties gadgets steelt hij zowaar de focus van Gru en zijn familie.

En dat is gelijk waar de film wat uit elkaar valt. In voorgaande delen waren de familieaspecten namelijk verfrissend door de echtheid ervan (de absurde situaties daargelaten). We voelden mee met de eenzaamheid van Gru en van iedere toevoeging in zijn leven leek hij beter te worden. Om nog maar te zwijgen van de extra charme die de kinderen en later Lucy aan de films toe wisten te voegen. Dru echter is van een ander soort kaliber. Het is typetjeshumor die eigenlijk vooral luid en overdreven is, maar niet echt grappig. Hij is een soort vleesgeworden minion, maar dan zonder het schattige uiterlijk. Dat maakt dit personage ronduit irritant. De filmserie krijgt hierdoor voor de eerste keer niet dat shotje charme wat de eerdere delen naar een hoger plan tilde. Sterker nog, het levert wat van die charme in.

Dat geldt overigens voor het merendeel van de humor in ‘Despicable Me 3’. Het is allemaal net wat te dik aangezet, net wat te luidruchtig. Maar wanneer de familie weer een momentje heeft, verdwijnen die problemen als sneeuw voor de zon. Het is daarom extra jammer dat die momenten schaarser zijn en bovendien wat minder aandacht krijgen. De jongere bioscoopbezoekers zullen er waarschijnlijk niet om mauwen, voor hen is het een prima uitje. En afhankelijk van hoe goed ze flauwe luidruchtige humor kunnen hebben, mogen ze toch zeker één tot twee sterren bij de score optellen.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 3

Bioscooprelease: 28 juni 2017
DVD- en blu-ray-release (ook 3D): 8 november 2017