Dhogs (2017)

Regie: Andrés Goteira | 85 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Carlos Blanco, Alejandro Carro, María Costas, Melania Cruz, Miguel de Lira, Antonio Durán ‘Morris’, Roi Gantas, Enrique Lojo, Xosé López, Iván Marcos, Milo Taboada

Je ziet ze vaak voorbij komen, van die uitspraken als ‘er zijn twee soorten mensen; mensen die … en mensen die …’. Vaak is het lollig bedoeld, maar filmmaker Andres Goteira benadert het principe op een bloedserieuze, zwart-witte manier. Hij begint zijn filmdebuut ‘Dhogs’ met de stelling dat er dogs en hogs bestaan, onderdanige, slaafse honden en smerige, achterbakse dieren. Zijn personages zijn echter minder zwart-wit dan je in eerste instantie zou denken. En de kijker wordt een soort spiegel voorgehouden.

‘Dhogs’ is grofweg op te splitsen in drie delen. In het eerste deel maken we kennis met een zakenman die na gedane zaken zijn toevlucht neemt in de bar van het hotel waar hij overnacht. Hij is naar dit hotel gebracht door een afgemat uitziende taxichauffeur – die later in de film nog opduikt in een scène die meer vragen oproept dan beantwoordt. De keurige family man (in de taxi voerde hij een telefoongesprek met zijn vrouw over de sport die zijn zoontje zou moeten gaan doen) wordt in de bar versierd door een jonge vrouw, in wat de verrukkelijkste scène van de film is. Ietwat schoorvoetend gaat de man op haar avances in en de twee eindigen in zijn hotelkamer. Na het breken van de vierde wand – we zien dat de hotelkamer onderdeel uitmaakt van een theaterproductie, en dat het publiek getuige is geweest van wat er hier zich af heeft gespeeld – volgen we de vrouw in wat het tweede deel van de film wordt.

Alex (Melania Cruz) wordt na het verlaten van het hotel door de nachtelijke straten van de anoniem blijvende stad achtervolgd door een gevaarlijke gek, die bepaald geen vrolijke dingen met haar voor heeft. De daad zelf blijft buiten beeld, maar wanneer het weer dag is, zijn we getuige van de roadtrip van de gewelddadige man. Hij bezoekt een afgelegen benzinestation, ergens in een Spaans woestijnlandschap, waar hij ook geen vrienden maakt met de twee uitbaters – moeder en zoon, die overigens zo uit een “Twin Peaks”-aflevering gelopen zouden kunnen zijn.

Het lot van Alex en haar belager ligt weer in handen van iemand anders – maar hier speelt Goteira vooral met de verwachtingen van de kijker. Dit trucje wordt in het derde deel nog even herhaald, wanneer een klein jongetje door een menu scrolt van een game. Het is als zo’n ouderwets boek: kies je optie a, blader dan naar bladzijde 25 en de prins verslaat de draak. Kies je optie b, blader naar bladzijde 36 en de draak vernietigt het dorp.

Toch heeft de regisseur de touwtjes stevig in handen en weet hij door zijn wisselende perspectieven de kijker te manipuleren. Zoals Alex in de barscène beweert dat ze ervan houdt mensen zich ongemakkelijk te laten voelen, weet Goteira dat ook voor elkaar te krijgen door vervreemdende gebeurtenissen te tonen, die geen ander doel lijken te hebben dan de kijker in verwarring te brengen. Maar zelfs in het lineaire verhaal komen elementen voor die niet voor het doorsneepubliek makkelijk te behappen zijn.

‘Dhogs’ is zonder meer een interessante film, die gevaarlijk tegen het pretentieuze aanschuurt. Een film die je – als ie je de eerste keer grijpt – graag direct nog eens zou willen zien, om het gevoel te hebben dat je de spelregels nu beter begrijpt.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 31 mei 2018
DVD-release: 10 juni 2019