Die Ludolfs – De film: Bedankt voor Italië – Die Ludolfs Der Film: Dankeschön für Italien (2009)
Regie: Matthias Benzing, Tobias Streck, Stefan Vaupel | 98 minuten | komedie, documentaire | Met: Peter Ludolf, Uwe Ludolf, Manni Ludolf, Günter Ludolf
Voor de trouwe fans van de vier illustere broers uit Duitsland met hun autosloperij, is dit een feest der herkenning. Voor anderen is het een mooie manier om kennis te maken met wat toch wel vier aparte karakters genoemd mag worden. Daar heb je Peter, de meest omvangrijke van het stel, en omvangrijk is in dit geval ruimschoots meer dan 100 kilo. Hij zit het merendeel van de tijd op een stoel aan de eettafel te slapen, maar als hem gevraagd wordt of ze in de opslagruimte van het bedrijf een bepaald auto-onderdeel hebben, schiet hij overeind en begint een zoektocht in een onafzienbare berg spullen om daar zonder een spoor van twijfel het door de klant verlangde item uit te plukken. Behalve Peter is natuurlijk is ook Günter van de partij die de telefoon aanneemt en de klanten bij de deur opvangt. Op alle vragen die hem gesteld worden, volgt steevast het antwoord: dat moet ik aan mijn broer (Peter) vragen. Uwe is de enige van de vier broers die getrouwd is, maar bij de aanblik van elke vrouw begint hij te kwijlen. Samen met Manni, die als enige iets aan zijn conditie doet en er daarom nog vrij normaal uitziet, houdt hij zich onder andere bezig met het strippen van auto’s en wat er verder zo aan werkzaamheden voorbijkomt.
De vraag die onmiddellijk opkomt bij degene die deze broers voor het eerst in actie ziet: is dit echt of spelen ze toneel? Die twijfel is niet zo vreemd. Op droogkomische, serieuze wijze en daardoor des te absurdistisch leiden ze van dag tot dag het leven zoals ze dat van jongs-af-aan gewend zijn te doen met steeds kleine variaties op strikte gewoontes en routines. Het zijn echter zulke vreemde gewoontes en regels volgens welke ze leven dat die eerder bedacht lijken te zijn door een goede dramaturg dan het leven van echte mensen. En in die bevreemding zit exact de aantrekkingskracht van deze onhandige mannen. Het is niet verwonderlijk dat mensen soms al jarenlang met hen meeleven, het knuffelgehalte is bijzonder hoog.
Of het leven van de vier broers een bioscoopfilm rechtvaardigt, is maar de vraag. De film heeft veel weg van een langgerekte aflevering van de reality soap zoals uitgezonden op televisie, maar meer is het niet. Daar komt bij dat sommige delen van de film eenvoudigweg te strak zijn geregisseerd. Op die momenten doen de vier broers verwoede pogingen om spontaan over te komen waardoor ze het juist niet zijn en dat doet afbreuk aan de charme van hun volstrekt eigen universum waarin oeverloos ouwehoeren en leven volgens een wereldvreemde logica de boventoon voert.
Wel ontroerend is het moment waarop Günter in Venetië onder de arcade van het San Marcoplein een pakje sigaretten koopt. Als hij terugkeert bij Peter, die nog altijd achter de lege espresso-kopjes op een terrasje zit te slapen, zegt hij dat hij een mooi plein heeft ontdekt. De rust en eenvoud van deze mededeling over wat als een van de mooiste pleinen ter wereld geldt en de manier waarop hij er maar weer eentje opsteekt zoals hij dat ook thuis gewend is te doen, geven een mooi beeld van deze ietwat wereldvreemde man die zo zijn eigen rustige manier heeft om van ware schoonheid te genieten.
Diana Tjin-A Cheong