Dinner for Schmucks (2010)

Regie: Jay Roach | 114 minuten | komedie | Acteurs: Paul Rudd, Steve Carell, Zach Galifianakis, Jemaine Clement, Stephanie Szostak, Lucy Punch, Bruce Greenwood, David Walliams, Ron Livingston, Larry Wilmore, Kristen Schaal, P.J. Byrne, Andrea Savage, Nick Kroll, Randall Park, Lucy Davenport, Chris O’Dowd, Jeff Dunham, Octavia Spencer, Patrick Fischler, Rick Overton, Eric Winzenried, Nicole LaLiberte, Maria Zyrianova, Scott Weintraub

De een beweert te kunnen praten met overleden dieren, de ander is getrouwd met zijn handpop en een derde zwaait met degens in de rondte, terwijl hij stekeblind is. In dat licht bezien is de liefhebberij van Barry Speck (Steve Carell) zo gek nog niet: hij is een amateurtaxidermist die op indrukwekkende wijze taferelen met dode muizen in elkaar zet. Ze spelen scènes uit zijn eigen leven na, of stellen belangrijke gebeurtenissen uit het verleden voor. De lichtelijk snobistische carrièreman Tim Conrad (Paul Rudd) ziet in Barry, die op een dag per ongeluk voor de wielen van zijn Porsche loopt, als de grootste gek die er rondloopt. En laat hij nou net een idioot nodig hebben om indruk te maken op zijn baas Lance Fender (Bruce Greenwood), die hem een promotie in het vooruitzicht heeft gesteld. De ambitieuze Tim dient daarvoor wel zijn principes te verloochenen: de hoge bazen van Fender Financial komen wekelijks bij elkaar om te dineren met door henzelf meegebrachte idioten en degene die de grootste idioot aan tafel brengt, maakt grote kans op die felbegeerde promotie.

‘Dinner for Schmucks’ (2010) mag dan een remake zijn van Francis Vebers klassieke komedie ‘Le diner de cons’ (1998), op zich klinkt de opzet van deze door Jay Roach geregisseerde film origineel en dus veelbelovend. Het feit dat behalve Steve Carell ook raskomieken als Zach Galifianakis, Jemaine Clement en David Walliams in de film te zien zijn, doet daar nog een schepje bovenop. Helaas weet ‘Dinner for Schmucks’ die hoge verwachtingen niet waar te maken. Deels komt dat door de onevenwichtige centrale personages. Barry is aan de ene kant de oliedomme, irritante stalker die geen mogelijkheid onbenut laat om de carrière en het privéleven van Tim in de war te schoppen. Aan de andere kant trachten Roach en schrijvers David Guion en Michael Handelman hem iets van tragiek mee te geven. Hij blijkt gevoelig en over een primitief soort intelligentie te beschikken. Het probleem is dat, net wanneer je hem als een mens van vlees en bloed begint te zien, hij weer onderuit wordt gehaald door de meligheid van het script. Tim is op zijn beurt ook nauwelijks sympathiek te noemen. In feite misbruikt hij de goedheid van de onnozele Barry voor zijn eigen gewin. Wat dat betreft is het zijn verdiende loon dat hij zichzelf – dankzij Barry – in de nesten werkt.

Het is dan ook opmerkelijk dat Rudd en verrassend genoeg ook Carell zo nu en dan voorbij worden gestreefd door acteurs in bijrollen. Met name Galifianakis en Clement schmieren er lustig op los. Zij hebben het geluk dat het niet zo veel uitmaakt dat hun rollen eendimensionaal zijn – zij vormen niet het hart of geweten van de film. Helaas zijn er maar weinig écht grappige fragmenten. Meer dan een aarzelende gniffel levert het veelal niet op. Misschien komt dat ook doordat grappig bedoelde scènes veel te lang uitgesponnen worden – met als resultaat dat we na de ontmoeting tussen Barry en Tim een uur lang moeten wachten tot het eindelijk tijd is voor het veelbesproken diner en dat uur wordt opgevuld met vervelende scènes en een overdaad aan flauwe humor. Met zijn 114 minuten duurt ‘Dinner for Schmucks’ dan ook veel te lang, zeker voor een komedie die al te kampen heeft met voorspelbaarheid. Slechts sporadisch weet Roach zijn publiek te raken – en het is uiteraard Barry die dan met de eer mag strijken. De leukste vondst van ‘Dinner for Schmucks’ zijn namelijk zijn schitterende ‘Mous-terpieces’, waar we niet alleen in de openingscredits, maar ook tegen het einde van de film van mogen genieten. Hadden we maar een film vol van die muizentafereeltjes, dat had waarschijnlijk een leukere film opgeleverd.

‘Dinner for Schmucks’ zal er bij de liefhebbers van de Amerikaanse (moderne) komedie ongetwijfeld ingaan als koek. Wie onbevooroordeeld naar deze film kijkt, zal zien dat Jay Roach er ditmaal toch echt behoorlijk naast zit. Over Barry alleen – en zijn prachtige ‘Mous-terpieces’ kan nog best een aardige film maken. Nu blijven we zitten met een te lange film die slechts sporadisch écht leuk is en die ook nog eens een keur aan onsympathieke personages aan ons voorbij laat trekken. Nee, dan hebben wij liever het origineel.

Patricia Smagge

Waardering: 2

Bioscooprelease: 26 augustus 2010
DVD- en blu-ray-release: 30 maart 2011