Dirty Maria – Yogore ta onna – Maria (1998)
Regie: Zeze Takahisa | 79 minuten | drama, thriller | Acteurs: Kira Yoshino, Taro Suwa, Shoko Kudo, Kazuhiro Sano, Yota Kawase
En weer verschijnt er een film van Zeze Takahisa onder een “pink” label, die hier eigenlijk niet toe behoort. Hoewel er enkele seksscènes in de film voor komen, kan ‘Dirty Maria’ toch echt niet gezien worden als een (soft)porno film. Het is eigenlijk een thriller c.q. drama met erotische momenten. Deze momenten komen echter veelal niet voort uit opwinding maar uit een gevoel van wanhoop. De seks heeft iets noodlottigs en is vaak puur bedoeld om het lijden te verzachten of de gedachten af te leiden.
Net als in Takahisa’s ‘Raigyo’ is deze film tragisch van aard en is het vrouwelijk personage, waarschijnlijk de “vieze” Maria uit de titel, voorgoed gevangen in een negatieve, destructieve spiraal. Het begint met gevoelens van jaloezie en een behoefte aan wraak die haar verteren. Deze vinden een uitlaatklep door de moord die ze besluit te plegen. Vervolgens is zij verloren en wil ze ook niets anders dan van dit aardse leven verdwijnen. Maar, ook al ging de moord haar bijzonder makkelijk af, omdat, zoals ze zelf stelt, “we zo gemakkelijk sterven”, blijkt niet iedereen een even doeltreffende moordenaar te zijn. En zijzelf blijkt toch niet zo makkelijk dood te gaan als haar eigen slachtoffer. Dit levert enkele bizarre, tragische, en zwart komische scènes op in de laatste akte van de film.
De drie aktes van de film hebben allemaal zo hun specifieke karakter en zijn niet allemaal even succesvol. In de eerste akte staat de moord van het vrouwelijk hoofdpersonage centraal en hoe ze probeert deze daad (en het lichaam) te verbergen voor haar omgeving. Het is grappig om te zien hoe ze het in stukken gezaagde lichaam (een actie die niet in beeld komt) in verschillende vuilniszakken overal in de stad probeert te dumpen met haar fiets. Als een onschuldig huismoedertje rijdt ze op haar fiets – met voor en achterop een mandje waarin de vuilniszakjes zitten – door het mooie landschap en over stille bruggetjes. Wanneer een schoonmakende vrouw bij een container waar ze net een vuilniszak wil dumpen haar opmerkt, creëert Takahisa interessante suspense. De twee kijken elkaar lange tijd aan, waarbij de kijker een spanning voelt voor “Maria”, die toch maar ergens anders de lichaamsresten gaat dumpen. De kijker hoopt eigenlijk dat ze ermee wegkomt, wat voor een interessante soort van identificatie zorgt.
De tweede akte is helaas een stuk minder prikkelend en hierbij zit de kijker een kleine twintig minuten te wachten tot er iets interessants gaat gebeuren wanneer Maria de man van de door haar vermoorde vrouw naar een kuuroord neemt. Gelukkig vindt er in de derde, en aan het einde van de tweede akte, een interessante verdieping plaats van de relatie tussen deze twee getroebleerde personen. Hoewel er weinig gebeurt en de kijker soms alleen naar twee etende of in bad zittende personen zit te kijken, hangt er voortdurend een spanning in de lucht, vanwege de geweldsdaden die op handen zijn of de uiteenlopende gedachtes die zich in de hoofden van de personages bevinden. De kijker is getuige van een tragikomische situatie waarbij er iemand wil doden maar het niet kan, en degene die dood wil er niet in slaagt om dit te bereiken. Deze levende doden horen niet in een “pink” film thuis, maar in het zombiegenre.
Zeze Takahasi verpakt zijn verontrustende verhaal in pittoreske, meditatieve beelden en laat vooral deze beelden het woord doen. De cover van de dvd en sensationele titel zijn geen goede vertegenwoordiging van de inhoud. Dit zwartgallige, doch bij tijd en wijlen komische drama van Takahasi is wederom moeilijk in een hokje te plaatsen, maar lijkt het beste in het filmhuisgenre te passen. Takahasi vertoont ook auteursneigingen als we tevens naar ‘Riagyo’ kijken waarin ook een vrouw ten onder ging aan haar gevoelens van wraak en wrok. Ook hier dringt de kijker niet ver genoeg binnen in het hoofd van het centrale personage (door de korte speelduur) en is de film wat onevenwichtig. Echter, ook hier geldt dat de film desalniettemin een intrigerende, prikkelende inkijk geeft in de psyche van een verloren ziel.
Bart Rietvink