District 13: Ultimatum – Banlieue 13 – Ultimatum (2009)
Regie: Patrick Alessandrin | 101 minuten | actie | Acteurs: Cyril Raffaelli, David Belle, Philippe Torreton, Daniel Duval, Elodie Yung, MC Jean Gab’1, James Deano, Laouni Mouhid, Fabrice Fletzinger, Pierre-Marie Mosconi, Johnny Amaro, Pascal D’Amato, Guy Amram, Pascal Aubert, Jean-Gilles Barbier
In 2013 neemt flik Damien Tomaso afscheid van zijn kompaan Leïto met de mededeling dat “de muur” wordt afgebroken. Drie jaren later staat dezelfde muur er nog steeds en is alleen de regering van bezetting veranderd. Tijd dus voor een nieuwe reeks gewelddadige activiteiten achter het hek. De betreffende omwalling staat niet in Berlijn maar ontsiert de skyline van Parijs. Bedoeld om de banlieue af te schermen van de meer gecultiveerde rest van de hoofdstad. Want in de wijken daar woont het gespuis, nietwaar?
Banlieue 13 is zo een no go zone waar bendes van allerlei allooi de scepter zwaaien of beter gezegd met zware artillerie pronken. Zakkenrollen behoort hier tot de middeleeuwse folklore. Pottenkijkers en ordediensten zijn er net zo welkom als Geert Wilders tijdens een mars voor verdraagzaamheid. Met de driestheid van hondsdolle hyena’s controleren ze ieder hoekje van hun quartier en wie in de weg loopt, wordt zonder pardon richting Eiffeltoren geknald. Ziedaar de Franse gastvrijheid.
Wie denkt dat Patrick Alessandrin het wiel heeft uitgevonden met dit semi-futuristische vehikel moet dringend zijn filmgeschiedenis napluizen. John Carpenter plaatste in de jaren zeventig Manhattan al in een betonnen quarantaine en deed dat stukken beter dan deze crème fraîche die een verdomd zure nasmaak afgeeft.
Raadseltje voor de triviafanaten: Zijn de acteerprestaties van dien aard dat ‘District 13 Ultimatum’ tot het einde der tijden herinnerd zal worden als een inzending voor het Oscarfeest? Mais non, David Belle is één van de grondleggers van Parkours, een loopsport die focust op het nemen van zoveel mogelijk hindernissen in soepele bewegingen. Zijn ami Cyril Raffaelli betaalt de huur met zijn verdiensten als acrobaat en stuntman. Beide manoeuvreren zich als menselijke varianten van de elastiek door de kleinste openingen en langs allerlei obstakels. Hun fysieke aanwezigheid oogt redelijk indrukwekkend maar trop is teveel. Onder de gordel slaan doen we niet dus dat hoeven we hen niet aan te rekenen. Wat gezegd dan van de slapstickachtige knokpartijen uit de catalogus van Jackie Chan? Zelfs dat kunnen we nog door de vingers zien.
Maar het knullige pseudo-politiek toontje dat ergens achterin weggemoffeld wordt, niet. De simplistische invulling van monsieur Alessandrin verraadt een erg kortzichtige visie op de zaken. Het is algemeen geweten dat de sfeer in de Parijse voorsteden het best omschreven kan worden als een brandende lont. De regering is bedorven en zowat alle politieagenten zijn prutsers van het zevende knoopsgat, daar komt het op neer. Als je gewoon een dwaze actiefilm wil maken, laat dan dit soort domme redeneringen achterwege. Een blinde kan voorzien dat ‘District 13 Ultimatum’ net, omwille van stupide stereotypen, in die buurten in de smaak zal vallen. Nog meer olie op het vuur. Dat de inwoners als een stel schietgrage gekken worden afgeschilderd behoort blijkbaar tot de randanimatie en is al even hypocriet. Daarvoor een dikke middenvinger aan scriptschrijver Luc Besson. ‘District 13 Ultimatum’ is goedkoop en schaamteloos populisme.
Jochem Geelen