Disturbing Behaviour (1998)
Regie: David Nutter | 86 minuten | horror, thriller | Acteurs: James Marsden, Katie Holmes, Nick Stahl, Steve Railsback, Bruce Greenwood, William Sadler, Chad Donella, Ethan Embry
Je kent ze vast wel: van die dvd’tjes uit de budgetbakken waarop een knus brandend haardvuurtje of een gezellige school visjes te zien zijn. Wat er op die schijfjes staat moet zorgen voor een lekker ontspannen gevoel. Terwijl je iets nuttigs aan het doen bent, dient het tafereel op het cd’tje als beeldbuisbehang. Je kunt het al raden, ‘Disturbing Behaviour’ kun je ook onder laatstgenoemde categorie scharen. De film begint met de introductie van Steve Clark (Marsden), een wat ongelukkige jongen die op een nieuwe school terechtkomt. Sinds de dood van zijn vader is Steve depressief, maar dat verbergt hij voor zijn moeder en zusje. Op zijn nieuwe school sluit hij vriendschap met de vreemde Gavin Strick (Stahl), die gelooft in een complot dat zich afspeelt in zijn woonplaats. Al snel blijken de woorden van Strick waar te zijn.
Het verhaaltje van ‘Disturbing Behaviour’ is een schaamteloze kopie van horrorklassieker ‘Invasion of the Body Snatchers’. Regisseur David Nutter heeft, op een paar kleine details na, een tiener-variant van het bekende griezelverhaal in elkaar geflanst die in alles slechter is dan het origineel. Zo wordt de film nergens spannend, meeslepend of interessant. De prent lijkt wel doelloos voort te kabbelen. Het wordt je al snel duidelijk dat ‘Disturbing Behaviour’ het vooral van het uiterlijk moet hebben. Nutter heeft zijn prent volgepropt met vrolijke kleuren en stijlvolle special effects. Nu moet je geen spectaculaire stunts of bloedstollende actiescènes verwachten, maar aan stilistisch uitgevoerde camera-bewegingen en surreële, computergegenereerde beelden. Kortom: de MTV-stijl wordt gehanteerd.
Helaas wist Nutter niet zo goed wat hij aan moest met zijn film. Op sommige momenten ziet de prent er swingend uit door de vlotte montage, maar het grootste deel van de film is bijzonder traag en leeg. Vooral het begin van deze productie is bijzonder sloom, er lijkt geen tempo in te komen. Je krijgt een boel mooie, jonge mensen te zien in een fleurig decor, maar er gebeurt nog helemaal niets. Het duurt dan ook zeker een dikke twintig minuten voordat je iets meer komt te weten over de hoofdrolspelers en het verhaallijntje. En als je eenmaal bekend bent met de personages zal je ook opvallen hoe leeg deze zijn. De cast weet niet veel te maken van hun bordkartonnen karakters die nooit echt tot leven komen.
Daarnaast is de casting van de veelal piepjonge acteurs ook niet altijd even gelukkig gekozen. Hoofdrolspeler James Marsden is veel te licht voor de hoofdrol. Marsden mist charisma en het ontbreekt hem aan uitstraling. Door het gebrek aan acteertalent en sympathie kan de jonge acteur niet veel aanvangen met zijn wel erg uitgekauwde rol als ongelukkige tiener. Nick Stahl is nog wel aardig als wiet-rokende alternatieveling. Het is dankzij Stahl uitstraling en talent dat hij nog iets weet te maken van deze, oh zo stereotype rol. Over de aantrekkelijke Katie Holmes kun je concluderen dat zij enkel in deze film zit om haar strakke buikje en mooie looks te showen. Naast de jonge garde acteurs kom je ook wat oudere mensen tegen uit Hollywood. Ondanks hun ervaring kunnen ook zij niet veel aanvangen met hun flinterdunne personages. Gerenomeerd cultacteur Steve Railsback die furore maakte in obscure producties als ‘Ed Gein’ en ‘Helter Skelter’, speelt een idiote en zeer ondankbare rol als geheimzinnige, geflipte schoonmaker. Door het totale gebrek aan levendige personen, wordt je nooit meegezogen in het verhaal.
Vreemd genoeg wordt ‘Disturbing Behaviour’ nooit echt vervelend om te zien. Deze film is zó leeg dat je na een minuutje kijken alweer vergeten bent wat je hebt gezien. Zoals gezegd is de verpakking waarvan deze breinloze productie is voorzien, zeer genietbaar. De film ziet er flitsend uit en ook de mooie mensen zijn fijn om naar te kijken. Zowel het mannelijke als het vrouwelijke publiek kunnen zich vergapen aan aantrekkelijke acteurs als Katie Holmes en James Marsden. Om zijn jonge tienerdoelgroep nog meer van dienst te zijn, heeft Nutter zijn film voorzien van een, toen nog hippe, soundtrack. Volslagen onbekende, radiovriendelijke Amerikaanse poprock en nu-metalbandjes blazen uit je speakers.
De muziek lijkt er bewust in te zijn gezet om de verslappende aandacht van de kijker krampachtig vast te houden. Zonder de gierende gitaren zou je al snel iets anders aan het doen zijn tijdens deze film: een boek lezen of een boodschappenlijstje schrijven ofzo. Dit is echt zo’n film waarbij je niets (spannends) mist als je naar het toilet gaat of een drankje uit de koelkast haalt. En dat is geen compliment voor de griezelfilm die ‘Disturbing Behaviour’ wil zijn. Tsja. Een tip: als je niet van aalgladde rockmuziek of de geijkte Hollywood-high school kids houdt, dan kun je toch beter deze film in de budgetbak laten liggen en voor die olijke visjes of dat knapperende haardvuurtje kiezen.
Frank v.d. Ven