Django (1966)

Regie: Sergio Corbucci | 88 minuten | western | Acteurs: Franco Nero, José Bódalo, Loredana Nusciak, Ángel Álvarez, Gino Pernice, Simón Arriaga, Giovani Ivan Scratuglia, Remo De Angelis, Rafael Albaicín, José Canalejas, Eduardo Fajardo, Silvana Bacci, Flora Carosello, Lucio De Santis, Chris Huerta, Guillermo Méndez, Luciano Rossi, Tony Russel, Yvonne Sanson, José Terrón, Rafael Vaquero

Regisseur Sergio Corbucci was niet alleen naam-, land- en generatiegenoot van zijn veel bekendere vakbroeder Sergio Leone, maar ook zijn vriend. Corbucci startte zijn carrière als assistent-regisseur in 1948, en zijn speelfilmdebuut maakte hij in 1951, op 23-jarige leeftijd. Echt noemenswaardig waren zijn eerste werkjes niet, maar in 1964 kwam hij met zijn eerste spaghetti western, ‘Minnesota Clay’. De film werd vrijwel tegelijkertijd gemaakt en uitgebracht met ‘A Fistful of Dollars’ (1964), en het behoeft geen nadere uitleg dat Corbucci’s genredebuut roemloos de geschiedenis in ging. Toch voelde Corbucci zich thuis in het genre, en in 1966 maakte hij maar liefst vier westerns. Één daarvan was ‘Django’, waarvoor hij samen met zijn broer Bruno het scenario schreef.

De film, waar duidelijke elementen van ‘Fistful’ zijn te vinden, maakte Corbucci beroemd en ook hoofdrolspeler Franco Nero veroverde met zijn staalblauwe ogen de harten van veel filmliefhebbers. Vanwege de extreme gewelddadigheid, ongekend in die tijd, werd de film in veel landen alleen geschikt bevonden voor boven de achttien en duurde het in Engeland zelfs tot 1993 voor de film er überhaupt vertoond mocht worden. ‘Django’ leverde tientallen onofficiële sequels op, waarbij eigenlijk alleen de naam van de hoofdpersoon aan deze cultklassieker doet denken. ‘Django’ was zo succesvol, en de titelrol zo geliefd, dat er nu nog steeds filmmakers zijn die door de prent geïnspireerd zijn.

Django (Franco Nero) komt in een spookstadje terecht waar twee rivaliserende bendes de dienst uitmaken. Zijn eerste aanvaring is met een stel racistische blanken (KKK). Op hun beurt vermoordt dit groepje weer een aantal Mexicanen die van plan waren een aantrekkelijke jonge vrouw te martelen tot ze er dood bij neervalt. Django redt haar uit de handen van de bandieten en neemt haar mee naar het dichtstbijzijnde stadje. In een saloon, waar Nathaniel (Angel Alvarez) er met zijn dames van lichte zeden proberen het beste van te maken, ontdekt hij dat er een oorlog is tussen de twee bendes. De Yankees staan onder leiding van Major Jackson (Eduardo Fajardo), iemand met wie Django toevallig een appeltje te schillen heeft, en de Mexicaanse bende wordt aangevoerd door Generaal Hugo (José Bodalo). Django speelt de twee groepen handig tegen elkaar uit – in ‘Fistful of Dollars’ stijl -, wordt daarbij geholpen door iets geheimzinnigs dat in de doodskist zit die hij met zich meesleurt, maar komt niet geheel zonder kleerscheuren uit de strijd.

Franco Nero is een van de grote troeven van Corbucci in ‘Django’. Met zijn charismatische voorkomen zet hij een gedenkwaardige hoofdrol neer. Hij is precies mysterieus genoeg, is absoluut geen doetje, maar ook geen onoverwinnelijke held. Hij heeft iets droevigs over zich, wat er voor zorgt dat hij zijn teksten niet als een übercoole macho brengt, maar desondanks weet hij toch genoeg dreiging in zijn blik te leggen, waardoor je onmiddellijk gegrepen wordt door zijn personage. Het verhaal is niet heel diepgaand, maar wel vermakelijk. De acteerprestaties zijn niet over de gehele linie even sterk, zo lijkt de actrice die Maria speelt, Loredana Nusciak, maar over een enkele gezichtsuitdrukking te beschikken en laveren veel van de bijrolacteurs tussen “overacteren” en “niet weten te overtuigen”. Maar de actie maakt veel goed; er zitten schitterende, soms gruwelijke, scènes in die je op het puntje van je stoel houden en visueel is de film om door een ringetje te halen. Het landschap is modderig en desolaat: je zou er nog niet dood gevonden willen worden. Het is duidelijk waarom veel filmmakers ‘Django’ als een lichtend voorbeeld hebben genomen. Met ‘Django’ leverde Corbucci een baanbrekende film af, die je alleen daarom al gezien moet hebben. Probeer alleen wel de Italiaans gesproken versie te zien, want de Engelse nasynchronisatie is vreselijk.

Monica Meijer

‘Django’ verschijnt januari 2013 op DVD en blu-ray.