Django (2017)
Regie: Etienne Comar | 117 minuten | drama, biografie | Acteurs: Reda Kateb, Cécile de France, Bea Palya, Bimbam Merstein, Gabriel Mirété, Johnny Montreuil, Vincent Frade, Raphaël Dever, Patrick Mille, Xavier Beauvois, Esther Comar, Jan Henrik Stahlberg, Hugues Jourdain, Hono Winterstein, Etienne Timbo Mehrstein, Levis Reinhardt, Nestle Sztyglic
De vervolging van zigeuners in de Tweede Wereldoorlog is minder bekend dan de Holocaust, maar ook onder hen voerden de Duitsers een systematisch moordregime. In de openingsscène van ‘Django’ (2017) zien we hoe afschuwelijk dit moet zijn geweest, wanneer een groep zigeuners, waaronder een kind en een blinde muzikant, Raymond Weiss, zonder pardon neergeschoten wordt. De daaropvolgende scène kon niet meer tegengesteld zijn, wanneer het publiek in het Parijse Theater Pigalle vol verwachting uitkijkt naar het optreden van jazzgitarist Django Reinhardt. Django is echter nog niet van plan zijn toeschouwers te vermaken, hij vist liever in de Seine, maar de plicht roept en uiteindelijk betreedt hij het podium en laat hij zijn fans in extase achter. “Hij speelt goed,” zegt iemand achter de coulissen tegen mama Reinhardt. “Hij kan nog beter, maar dat kost meer,” zegt ze eigenwijs.
‘Django’ is het speelfilmdebuut van Etienne Comar, die zijn sporen als producent ruimschoots verdiend heeft (‘Des hommes et des dieux’, 2011, ‘Timbuktu’, 2015). De film is losjes gebaseerd op een boek van Alexis Salatko (‘Folles de Django’, 2013), maar in tegenstelling tot het boek beslaat de film slechts een korte periode uit het leven van de gitaarvirtuoos. De film start in juni 1943. Zoals uit de tweede scène blijkt is Django al razend populair in Parijs, zeker nadat de Amerikaanse jazzmuzikanten uit Parijs vertrokken. Het leverde hem de bijnaam ‘The King of Swing’ op. In het publiek bevinden zich ook Duitse legerofficieren. Omdat Django goed bevriend is met de Duitse officier Doktor Jazz (Jan Henrik Stahlberg) krijgt hij een uitnodiging (of is het een gebod?) om in Duitsland te komen spelen. In het publiek zouden zich Goebbels en misschien zelfs wel Hitler bevinden.
Django (Reda Kateb) houdt zich midden in de Tweede Wereldoorlog eigenlijk helemaal niet bezig met de oorlog. Wanneer hij kort na het optreden spotfilmpjes ziet waarin Hitler en het Duitse leger belachelijk gemaakt worden, vraagt hij zich af wie die man met die rare snor toch is. De oorlog, dat is iets voor ‘gadje’ (niet-zigeuners), maar zijn maîtresse Louise de Klerk (Cécile de France) drukt hem op het hart dat hij níet moet gaan optreden voor de Duitsers, maar dat vluchten de enige verstandige optie is voor hem en zijn familie. Uiteindelijk haalt Louise Naguine, Django’s vrouw (Bea Palya), over om naar Zwitserland te vluchten.
Voor wie hoopt meer over het leven van Django Reinhardt te weten te komen is deze film geen aanrader. Django blijft een mysterie, omdat je geen hoogte van hem krijgt. Het is niet duidelijk of de persoon Django écht zo was of dat dit door het scenario is ingegeven. Wanneer Django opgepakt wordt door de politie en inhumane tests moet ondergaan (onder andere zijn hoofd wordt opgemeten en zijn verminkingen aan zijn hand worden ten onrechte toegeschreven aan inteelt, terwijl het brandwonden zijn), leer je iets meer over zijn geschiedenis, maar de film biedt eigenlijk niets wat je ook niet in de media kunt vinden. Daarnaast is het verhaal sterk gedramatiseerd – zo is het personage van Louise fictief. De film ziet er fraai uit en het acteerwerk is ook niet ondermaats, maar er is geen spanning, geen echt conflict en de kijker krijgt – op enkele mooie muziekstukken na (de muziek is van The Rosenberg Trio) niets om geïnvesteerd te blijven in de film.
Monica Meijer
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 4 mei 2017
DVD-release: 28 september 2017