Dogman (2018)
Regie: Matteo Garrone | 102 minuten | misdaad, drama | Acteurs: Marcello Fonte, Edoardo Pesce, Nunzia Schiano, Adamo Dionisi, Francesco Acquaroli, Alida Baldari Calabria, Gianluca Gobbi, Aniello Arena
De treurigheid druipt er vanaf in ‘Dogman’, de nieuwste film van Matteo Garrone (‘Gomorra’). Dit keer is het niet de maffia, maar zijn het menselijke verhoudingen in de arme buitenwijken van Rome die de klok slaan. Hoofdfiguur Marcello (Marcello Fonte) is een goedzak. De gescheiden hondenkapper redt af en toe een zwerfhond, en ‘helpt’ Simone (Edoardo Pesce) aan zijn cocaïne. Die mag de agressieve reus dan in de zaak van Marcello opsnuiven, mits diens dochter dat niet ziet. Simone bedreigt Marcello, de twee hebben elkaar ook nodig. Het waarom doet er niet toe, je voelt de wederzijdse afhankelijkheid. Wanneer Marcello een keer wordt opgepakt krijgt hij bijvoorbeeld de kans Simone erbij te lappen; liever gaat hij de cel in.
Garrone is zeer goed in het scheppen van sfeer; tempo en uitstraling van zijn film lopen gelijk op. De traagheid van uitzichtloze levens – met af en toe een gewelddadige opwelling, matcht met de cameravoering. Het zijn de levens van schichtige wezens die zich als verdoofd voortbewegen, als slakken door de modder. Ontroerend is Fonte in zijn hoofdrol, bekroond met de Gouden Palm in Cannes eerder dit jaar. Marcello is een en al gelaten, minzame oogopslag, en had woordeloos verbeeld kunnen worden, omringd door de kakofonie van alledag die de zijne niet lijkt. Een man die in de regen blijft staan als het regent. Ook hier vallen intentie en uitvoering samen.
Een enorme rijkdom, als je zo op de bok zit als regisseur en er eigenlijk niets fout kan gaan, al is ‘Dogman’ relatief plotarm. Garrone zoekt het sentiment in kleine dingen, zoals een op sterven na dode puppy die tot leven komt in de wasbak. Dat doet hij subtiel, door de scènes geleidelijk meer te belichten. De af en toe behoorlijk gewelddadige scènes worden dan weer kraakhelder verbeeld. De uiteindelijke plottwist maakt voldoende indruk; toch vraag je je af of er niet meer in had gezeten qua dramatische spanningsboog, maar daarvoor lijkt Garrone teveel een realist – een determinist beter. Mensen blijven zich herhalen in hun ellende. Honden in een asiel zijn het, in hun agressie en hulpeloosheid.
Jan-Kees Verschuure
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 6 september 2018
DVD- en blu-ray-release: 14 december 2018