Dolls (2002)

Regie: Takeshi Kitano | 115 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Miho Kanno, Hidetoshi Nishijima, Tatsuya Mihashi, Chieko Matsubara, Kyôko Fukada, Tsutomu Takeshige, Nao Omori, Hawking Aoyama, Yuuko Daike, Ren Osugi, Kayoko Kishimoto

Met ‘Dolls’ bewijst Kitano zijn veelzijdigheid als filmmaker. De Japanse regisseur stond vooral bekend als de grootmeester van gewelddadige Yakuza-films. Nadat Kitano in 1994 een ernstig motorongeluk kreeg, nam naast zijn leven ook zijn carrière een andere wending. In zijn films draaide het niet alleen meer om geweld en vermaak. Zijn producties werden steeds gevoeliger en ingetogener. ‘Dolls’ gaat nog een stapje verder, in deze film toont Kitano drie verhalen over de liefde. De toon van dit drieluik is somber en ondanks het gebrek aan geweld, is deze film misschien wel de meest pijnlijke die de Japanse regisseur ooit maakte.

De film vertelt door gebruik te maken van veel symboliek, drie tragisch verlopende liefdes. De rode draad van de film vormt een verdoemd koppel dat door Japan trekt. Een rood koord verbindt de twee met elkaar, omdat de man en vrouw niet los kunnen komen van elkaar sjokken ze samen door het Aziatische land. Hun lot is onlosmakelijk met elkaar verbonden. De twee komen ook in de andere verhalen voorbij. Op het eerste gezicht komt het bevreemdend over om het in klederdracht getooide koppel steeds voorbij te zien komen, maar achteraf vallen alle stukjes op hun plaats. De man en vrouw staan symbool voor de tegenstellingen tussen de seksen. Ze kunnen niet zonder en met elkaar leven. Kitano weet dit door beeldtaal erg mooi te verwoorden.

Naast symboliek weet Kitano te imponeren met zijn karakteropbouw. In een korte tijd weet hij zijn personages een smoel te geven, dat is knap aangezien het redelijk stereotype karakters gaat. Een oude Yakuza-leider en een verminkte popster zijn in talloze films voorbij gekomen en een minder vaardig regisseur had zich verslikt in clichématige hoofdpersonen. Kitano gaat niet echt de diepte in met de psychologie achter zijn karakters, maar hij weet ze toch voldoende gewicht mee te geven om de interesse vast te houden. Dat doet hij door korte flashbacks neer te zetten, waarin de tragedies achter de personages duidelijk gemaakt worden. Zwaar gebukt onder hun verleden, hoop je dat Kitano’s personages uiteindelijk het geluk zullen vinden. Door bepaalde keuzes te hebben gemaakt in hun leven, zijn de karakters essentiële zaken, zoals liefde en geluk, kwijtgeraakt. Net als deze zaken binnen handbereik komen voor de karakters, schopt Kitano alle hoop onderuit. De liefde is hardvochtig en geluk is niet voor iedereen weggelegd. De Japanse regisseur brengt deze visie met een mokerslag. Uiteindelijk stuurt de filmmaker de kijker wel weg met een opbeurende boodschap, oneindige liefde bestaat, maar de deprimerende toon blijft.

Naast de prachtige beelden, kleurfilters maken de seizoenen waarin de verhalen zich afspelen duidelijk, overtuigt ‘Dolls’ ook op muzikaal vlak. De Japanse componist Joe Hiashi levert een prachtige soundtrack af. De stemmige, epische maar sombere muziek versterkt de gebeurtenissen op het scherm. Dankzij goed acteerwerk, prachtige muziek en sfeervolle beelden is ‘Dolls’ een indrukwekkende prent geworden. Het trage verteltempo zal niet iedereen aanspreken. Hetzelfde kan gezegd worden over de zwartgallige ondertoon. Kitano heeft desondanks een film gemaakt die je bijblijft.

Frank v.d. Ven

Waardering: 4

Bioscooprelease: 10 april 2003