Domino (2005)

Regie: Tony Scott | 127 minuten | actie, drama, thriller, biografie, misdaad | Acteurs: Keira Knightley, Mickey Rourke, Edgar Ramirez, Riz Abbasi, Delroy Lindo, MoNique Imes-Jackson, Ian Ziering, Brian Austin Green, Joe Nunez, Macy Gray, Shondrella Avery, Dabney Coleman, Peter Jacobson, Kel ONeill, Lucy Liu, Jacqueline Bisset, Dale Dickey, Lew Temple, Christopher Walken, Mena Suvari, T.K. Carter, Charles Paraventi, Frederick Koehler, Stanley Kamel

Heads you die. Tails you live. De symboliek die als een rode draad door de nieuwe speelfilm van Tony Scott loopt onderwerpt vragen over het leven en de dood aan een simpel kop- of muntspelletje. In ‘Domino’ verkiest de dochter van een bekend acteur een ruig bestaan als premiejager boven een leven vol rijkdom en glamour. Van begin tot eind laat de film zien hoe en waarom, en vooral op welke manier een regisseur een waargebeurd verhaal kan omtoveren tot een lust voor het oog.

Hoe geconcentreerd je ook naar ‘Domino’ probeert te kijken, je krijgt al snel het gevoel naar een extreem lange videoclip te kijken: een stijl die Scott te danken heeft aan de invloed van actiethrillergoeroe Quentin Tarantino, en die hij zich in de loop der jaren ook eigen heeft gemaakt. Al in de eerste scène en vervolgens de openingstitels wordt duidelijk hoe de film in elkaar zit: heftige actie en scherpe dialogen worden afgewisseld door een flinke dosis humor en ondersteund door een lekkere soundtrack. Voeg daar de nodige camera- en montagetrucs aan toe en de rit kan beginnen. Maar let op: fasten your seatbelts, want Scott maakt van zijn film een vlucht met een hoop turbulentie.

‘Domino’ ontpopt zich vanaf de eerste minuut tot een soort showcase van mogelijkheden die de camera en montage bieden. Beelden worden vastgezet, teruggedraaid of aangevuld met teksten en het filmen vanuit meerdere cameraposities voegt aan de bestorming van een huis een drukke en chaotische sfeer toe. Want dat is de harde realiteit waarin Domino zich bevindt: met een shotgun in de hand deuren intrappen zonder te weten hoeveel firepower erachter staat. Wanneer hun opdrachtgever echter geld nodig heeft voor de operatie van zijn kind, ziet hij zich genoodzaakt dubbel spel te spelen. Domino komt met haar team terecht in een wereld van maffiabazen, afrekeningen en FBI-onderzoeken.

Flashbacks, het  letterlijk  terugdraaien van verhaallijnen en het vertellen van het verhaal vanuit verschillende vertelperspectieven maken het niet makkelijk om een duidelijk beeld te krijgen van de gebeurtenissen. Bovendien leidt het af van een tweede, misschien wel sterker kenmerk van ‘Domino’: de symboliek. Want hoewel het kop- of muntspelletje het beslissen over leven of dood een cliché lijkt, het komt in meerdere opzichten terug en de kijker bepaalt hoe. Je kunt het zien als een relativerende en nonchalante filosofie, maar ook als een verbeelding van de twee gezichten van Domino Harvey. Ook de goudvissen spelen diezelfde rol: het is in eerste instantie grappig dat Domino het sterven van haar goudvis ziet als keerpunt in haar leven, maar vervolgens een hint wanneer dit nog een keer gebeurt.

Momenten van rust komen in de film nauwelijks voor. Komisch is dan ook dat Domino haar verhaal doet door middel van een kil gesprek met een FBI-agente, en de rest slechts flashbacks omvat. Dergelijke opposities herhalen zich in de film op meerdere vlakken: de verhouding tussen glamour en criminaliteit in LA en de moeilijke relatie tussen Domino en haar collega Choco. Een slimme zet, omdat de persoonlijke frustraties die ontstaan het geweld net iets meer inhoud geven.

Wie op zoek gaat naar fouten of tekortkomingen in ‘Domino’ komt van een koude kermis thuis. Tony Scott heeft overal aan gedacht. Zelfs de aftiteling, waarin de hele cast nog even wordt langsgelopen, is fraai vormgegeven. Toch zit het enige minpuntje in die aftiteling. Keira Knightley is geil. De échte Domino niet…

Julien van Alphen

Waardering: 5

Bioscooprelease: 17 november 2005