Donne-moi des ailes (2019)

Recensie Donne-moi des ailes CinemagazineRegie: Nicolas Vanier | 113 minuten | avontuur, familie | Acteurs: Jean-Paul Rouve, Mélanie Doutey, Louis Vazquez, Frédéric Saurel, Lilou Fogli, Grégori Baquet, Dominique Pinon, Philippe Magnan, Ariane Pirié, Christine Braconnier, Cyril Necker, Cédric Meusburger, Murielle Huet des Aunay, Jacques Germain, Matthieu Warter

Christian, een visionaire, maar ietwat onbegrepen en onorthodoxe wetenschapper en specialist op het gebied van vogelmigratie, bestudeert wilde ganzen. Voor zijn zoon Thomas, die verzot is op videospelletjes en vergroeid lijkt met zijn mobiele telefoon, is het doorbrengen van de zomervakantie met zijn vader te midden van de natuur aanvankelijk een ware nachtmerrie. Onverwachts brengt een waanzinnig project het tweetal dichter bij elkaar: een groep zeldzame ganzen redden met behulp van… de deltavlieger van Christian! Vol goede moed begint het duo aan een ongelooflijke reis vol gevaar en avontuur.

Nicolas Vanier is een regisseur die in zijn films graag de complexe en vaak schizofrene relatie tussen de mens en de natuur verkent. Hij doet dat bij voorkeur in de vorm van een filmtype dat je kunt omschrijven als docufictie. De bezorgdheid over de globaal sterk slinkende wilde vogelstand vormt de insteek voor ‘Donne-moi des ailes’. Het personage Christian is gebaseerd op de Franse vogelkenner Christian Moullec. Die begeleidt al sinds de jaren negentig van de twintigste eeuw met behulp van gemotoriseerde deltavliegers ganzen van diverse pluimage op hun traditionele trekroutes.

‘Donne-moi des ailes’ reconstrueert Moullecs pionierswerk en voegt daar nog een fictief verhaal over de complexe vader-zoonrelatie tussen Christian en Thomas aan toe. De hele operatie ontvouwt zich voor onze ogen, van het kunstmatig uitbroeden van de ganzeneieren en de eerste testvlucht met het ULM-vliegtuigje tot de lange reis vanuit Frankrijk naar het onherbergzame noorden van het Europese continent. Tussen de regels door wijst Vanier op de scepsis waarmee men in wetenschappelijke en natuurbeschermende kringen vaak reageert op plannen die buiten de geijkte stramienen vallen.

Dat is ook de hoofdboodschap van deze bij vlagen hartverwarmende film: ga er niet te snel vanuit dat iets onmogelijk is. Volharding, creativiteit, durf, passie en het vermogen om buiten de gebruikelijke hokjes te denken, brengen je vaak een heel eind. In die zin levert ‘Donne-moi des ailes’ ook impliciet kritiek op de bureaucratische manier waarop natuurbescherming vaak wordt bedreven. Vuistdikke rapporten over soortbehoud worden nogal eens geschreven door ‘bureau-ecologen’ die geen enkele band of feeling hebben met het buitenleven en de dieren waarvoor al die beschermingsplannen worden geschreven.

Hoewel die boodschap onderhuids steeds latent aanwezig blijft, kiest Vanier nergens voor een belerend, drammerig of prekerig toontje. Hij laat vooral de landschappen en de schitterende luchtbeelden van de trekkende ganzen spreken. Een uitstekende keus, want die cinematografische juweeltjes zijn vaak krachtiger dan woorden. De karaktertekening van de excentrieke ornitholoog en zijn opstandige zoon heeft soms wel een wat hoog Disneygehalte, maar drukt de pret zeker niet. Een paar aimabele secundaire karakters verrijken het verhaal nog wat verder en zorgen voor een winnend recept. Het resultaat: een plezierige film die een avontuurlijke insteek koppelt aan een krachtig pleidooi voor het beschermen van wilde trekvogels.

Frank Heinen

Waardering: 4