Dopamine (2003)

Regie: Mike Decena | 82 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: John Livingston, Sabrina LLoyd, Bruno Campos, Rueben Grundy, Kathleen Antonia, Nicole Wilder, Ian Berzon, Timothy Breitbach, Ivan Kraljevic, Wanda McCaddon, William Windom, Dennis Yen

De schrijver en regisseur Mike Decena van ‘Dopamine’ schuift je geen diepgravende wetenschappelijke film voor; iets wat je lichtelijk zou kunnen denken door de implicatie in de synopsis. Decena trakteert je wel op fijne creatieve beelden én op een verhaal dat in een roes uit lijkt te zijn. ‘Dopamine’ doet dan ook zijn naam eer aan; de film beschikt vanaf de eerste minuut over een lekker tempo. De cinematografie van cameraman Robert Humpreys geeft een flinke boost aan het vrij simpele verhaal over computerprogrammeur Rand (John Livingston) die gevoelens krijgt voor de lerares Sarah (Sabrina Lloyd).

Zoals het gelijknamige stofje gaat ‘Dopamine’ ook voortvarend van start. Veel knipperen met je ogen moet je in het begin vermijden. Dat kun je je namelijk niet permitteren. Alles wat voorbij zoeft, blijkt relevant voor het verhaal. Via versnelde beelden zie je de ontwikkeling van het figuurtje Koy Koy. De snelheid waarmee de voorgeschiedenis supersnel aan de orde komt, weerspiegelt tegelijkertijd de intensiteit waarmee Rand en zijn vrienden Winston (Bruno Campus) en Johnson (Rueben Grundy) aan dit kunstmatige schepsel werken. Deze scènes bevatten vrijwel geen dialoog, op het ene moment na waarbij Rand een stimulans voor hemzelf en zijn kompanen haalt. Eric Hollands muziek vult de leegte op. Ook tijdens de andere segmenten in ‘Dopamine’ nemen Hollands composities een grote rol in naast het acteerwerk van John Livingston en Sabrina Lloyd. De muziek is modern en wisselt nogal flink in tempo.

Decena vermijdt ellenlange dialogen. Dit zorgt ervoor dat wanneer er wél woorden vallen, je als kijker op scherp staat. Het scenario van ‘Dopamine’ bevat een aantal lagen. Decena illustreert het gegeven ‘de liefde’ door middel van de band die ontstaat tussen Rand en Sarah, maar hij toont tevens het verloop van de relatie van Rands ouders en een bepaald aspect van Sarah komt mondjesmaat steeds meer aan de oppervlakte.

De chemie tussen Livingston en Lloyd is zeer geloofwaardig. Beide acteurs weten met weinig gebaren snel duidelijk te maken dat de twee personages elkaar wel meer dan alleen leuk vinden. De allereerste ontmoeting tussen Rand en Sarah zet al de toon. Het is aandoenlijk te zien hoe Rand zich gedraagt in bijzijn van Winston terwijl Sarah haar best doet om enigszins contact te maken. Bruno Campos is naast Livingston en Lloyd sterk gecast. Campos weet zonder moeite de onsympathieke macho uit te hangen. Rueben Grundy speelt een leuke bijrol, zijn karakter Johnson zit net iets tussen het karakter van Rand en Winston in; niet super verlegen maar ook niet een erg bijdehante jongeman.

‘Dopamine’ is een karakteristieke film die blijft hangen. Dit is te danken aan de beelden; fijne details van bijvoorbeeld de – met verf – besmeurde handen van Sarah of de andere close ups van haar en Rand afzonderlijk. Maar ook de shots die op locatie zijn gemaakt zijn van een typerende schoonheid. Zo zie je onder andere de welbekende rode brug van San Francisco die uit een mistveld opdoemt of Rand die als nietig wezentje zwemt in het grote donkere en ijzige water wat onder deze brug stroomt. Kortom, laat je wegvoeren in een roes met ‘Dopamine’.

Ans Wijngaarden