Dorst (2018)

Regie: Saskia Diesing | 95 minuten | komedie, drama | Acteurs: Elise van ’t Laar, Patrick Stoof, Margot Ros, Stefan de Walle, Fabian Jansen, Leopold Witte, Kiefer Zwart, Simone Kleinsma, Guy Clemens, René Groothof, Jung Sun den Hollander, Bart Harder, Ottolien Boeschoten, Merijn de Jong, Sean Dahna

Saskia Diesing en Esther Gerritsen schreven het scenario voor de met Gouden Kalveren bekroonde coming of age-film ‘Nena’ (2014). Het wachten was op een hernieuwde samenwerking, wellicht op basis van een roman van Gerritsen. Welnu, ‘Dorst’ is het geworden. Wederom hebben Diesing en Gerritsen, beiden uit 1972, hun jeugdjaren als uitgangspunt genomen, een tijd van kleurig houten speelgoed en My First Sony. Diesing heeft een uitstekend gevoel voor sfeertekening en de mise en scène is prima in orde; er is iets met een moeder die een klein kind alleen laat, maar dan wordt een forse tijdsprong gemaakt en de vierde wand doorbroken.

Geeft niks, behalve als het personage voor het eerst in beeld komt en meteen ‘ik ga dood’ zegt tegen de kijker. Na luttele minuten weten we dat dit de moeder van Coco is, en dat deze hupse jonge dame (Elise van ’t Laar) de situatie van de terminale Elisabeth (Simone Kleinsma) aangrijpt om weer bij haar in te trekken. Dat besluit ze in het begin van de film tijdens een etentje, waarbij de kijker zelf moet uitvogelen wie de tafelgenoten zijn. Dat zit zo: Leopold Witte zit ook aan tafel en die is uit dezelfde leeftijdscategorie als disgenoot Stefan de Walle. Deze is, maken we op uit de conversatie, een opvoeder in het leven van Coco en dan zal Margôt Ros de stiefmoeder wel zijn.

Voordat we alles doorhebben is de eerste Nederseks al geconsumeerd, en het is functioneel naakt: omdat Witte bovenop Van ’t Laar ligt weten we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat hij niet haar vader is. Of de recensent moet dom zijn, maar dit terzijde. Kortom, het vertellen laat te wensen over, een bekend euvel bij Nederlandse romanverfilmingen. Er moet immers vaart gemaakt worden en de kijker niet al te zeer hoeven nadenken, want er staat een breed publiek op papier. Wat wel eens vergeten wordt, is dat mensen die zo’n film bezoeken waarschijnlijk ook de roman gelezen hebben of daar zin in hebben, en die moet je niet als Jip of Janneke de kijkdoos intrekken, maar emotioneel verleiden met beeld.

Bij Diesing heb je het gevoel dat dat er continu inzit, maar ze niet mag. Zij is in ‘Dorst’ meer cameravrouw dan regisseur; hoewel de enscenering uiterst sfeervol is, word je als kijker in slaap gesust door de trage handeling en de lichte toon. En toen, en toen, en toen … gebeurde er niet veel. Nederlanders hebben seks en gaan naar de kapper, zal een antropoloog denken. Schrijnend, omdat de emotie door de acteurs wel geleverd kan worden. De Walle en Witte hebben de vakbeheersing om vanuit ruststand te leveren, Van ’t Laar nog niet, hoewel zij een frisse indruk maakt als de oppervlakkige Coco. Het lot van moeder doet ons meer; de overtuigende Kleinsma boort als enige een diepere laag aan. Voor een goede film is meer nodig. Of juist minder.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 15 maart 2018
VOD-release: 18 juli 2018
DVD-release: 18 juli 2018