Dos disparos (2014)

Regie: Martín Rejtman | 104 minuten | komedie, drama | Acteurs: Manuela Martelli, Rafael Federman, Laura Paredes, Susana Pampin, Camila Fabri, Benjamín Coehlo, Daniela Pal

In het Argentijnse ‘Dos disparos’ van Martín Rejtman vindt de zeventienjarige Mariano thuis een pistool. In een gedachteloze impuls schiet hij twee keer op zichzelf, één keer in zijn hoofd en één keer in zijn buik. Hij overleeft het. ’Dos disparos’ laat zien hoe de familieverhoudingen en vriendschapsrelaties hierdoor na het incident op scherp komen te staan

Bij bovenstaande plotomschrijving zou je misschien stevig melodrama verwachten, emotionele familieontwikkelingen of diepgaande psychologische karakterstudie, maar wie de moderne Argentijnse cinema een beetje kent, en regisseur Rejtman in het bijzonder, weet wel beter. Niets van dat alles. Slechts droogkomische scènes met spaarzame dialoog en weinig uitleg of duiding van de gebeurtenissen. Alle personages hebben een standaarduitdrukking op hun gezicht die slechts neutraliteit uitstraalt. De jongeren in de films maken soms ondoordachte keuzes, maar na het aanschouwen van de nog vreemdere oudere generaties, lijken die ineens niet zo raar meer.

Nadat Mariano twee schoten op zichzelf heeft gelost, komt hij korte tijd later – wonderbaarlijk onbeschadigd gebleven – weer thuis, waar hij met zijn gescheiden moeder woont. Grote broer Ezequiel woont in de buurt in een appartementje. Mariano’s moeder raakt na het incident in een paniekerige bezorgdheid die ze probeert te temperen door eerst alle messen, en later voor de zekerheid ook alle andere potentiële gevaren uit huis in een zelf gegraven gat in de tuin te verstoppen. Het blokfluitkwartet waar Mariano deel van uitmaakt zet hem uit de groep omdat de kogel die nog steeds in zijn lichaam zit, een rare echo veroorzaakt in zijn fluitspel. In plaats van met Mariano te praten over het gebeurde (zijn eigen verklaringen blijven steken bij “het was erg warm. Ik deed het in een opwelling”), stuurt zijn moeder hem uiteindelijk naar het huis van zijn broer om daar te gaan wonen.

Vanuit daar ontwikkelt het verhaal zich als een cirkel in het water naar buiten toe. Elk nieuw personage, elke ontmoeting zorgt weer voor een nieuw narratief, totdat op gegeven moment de film helemaal niet meer over Mariano gaat. Zo volgen we broer Ezequiel in zijn halfslachtige pogingen een meisje te versieren en moeder Susana met haar eigen voorzichtige stappen voorwaarts, nadat ze eerst een korte inzinking heeft gehad waardoor ze dagenlang in bed ligt en de telefoon niet opneemt. Op aanraden van een psycholoog besluit ze op vakantie te gaan: een meer dan bizarre trip naar de kust volgt.

Het Argentinië van deze film doet ondanks situering in deze tijd (getuige de posters in de bioscoop waar vooral Ezequiel vaak te vinden is) erg ouderwets aan. Niet werkende Nokia-telefoons, kapotte auto’s en half vervallen strandhuisjes; daar moet de familie (toch zeker hogere middenklasse) het mee doen. Dit zijn stijlmiddelen die regisseur Rejtman inzet om de voor hem gewenste onderkoelde, tragikomische sfeer op te roepen. Want ook op het niet-materiële vlak is het sappelen: communicatie verloopt moeizaam en de meeste relaties staan op losse schroeven. In de wereld van Rejtman staat iedereen er alleen voor en hangt alles van toevalligheden en ongelukjes aan elkaar. Maar dat betekent ook: onverwachte ontmoetingen en kleine momenten van geluk bij het luisteren naar snoeiharde metal, het zien van de zee of het eten van een hamburger met rund én kip en extra mayonaise.

Voor de liefhebber van droger dan droge en bij vlagen absurde humor in een tijdloze setting en personages die het ook allemaal niet zo goed weten, is ‘Dos Disparos’ een absolute aanrader. De kijker voor wie dit wat te veel gevraagd is, zal wellicht wat meer moeite hebben zijn aandacht bij de film te houden.

Ruby Sanders

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 5 februari 2015
DVD-release: 23 juni 2015