Double Agent 73 (1974)
Regie: Doris Wishman | 74 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Chesty Morgan, Frank Silvano, Saul Meth, Jill Harris, Louis Burdi, Peter Savage, Cooper Kent, Joseph Chiaro, Denise Purcell, Donny Lee, Kurt Brandt, Nat Perogine
Een culthit lijkt bijna gegarandeerd met een film als ‘Double Agent 73′. Een vrouw met gigantische borsten die vijanden hiermee tot moes slaat en ze op de gevoelige plaat vastlegt met een speciaal geïmplanteerde camera: what’s not to like? Tja, hoewel hier wat in zit, is het ook meteen het enige aan de film wat leuk is, en daarbij niet eens zo erg lang. De film is ondanks de karige 74 minuten die hij duurt, opvallend eentonig en langdradig. Je zult bij deze film vaker op je horloge kijken dan bij de zes uur durende ‘La Meglio Gioventú’.
De eerste paar shots van de giga-boezem van Chesty Morgan zorgen nog wel voor humor, en hetzelfde geldt voor de manier waarop zij foto’s maakt van gevoelige documenten of uitgeschakelde vijanden: door zachtjes tegen een borst te drukken en hem kort van boven naar beneden te bewegen. Dit gaat, amusant genoeg, gepaard met een klikgeluid en soms zelfs een flits. Ook is de scène waarin Chesty iemand met haar borsten knock-out slaat zonder meer de moeite waard, maar buiten deze leuke elementen in de film, valt er weinig te genieten (een moordscène met ijsblokjes is ook nog eens sadistisch). En zelfs de fotohandelingen gaan op een gegeven moment vermoeien. Grappig is wel weer het besef dat de regisseuse er totaal geen geheim van maakt dat de borsten van Chesty de enige attractie van de film zijn. Zelfs wanneer de topagente een telefoongesprek voert gaat de camera al snel richting de borsten van de grote meid. Ook al hebben ze niets met de scène te maken, ze blijken het enige interessante te zijn wat er uitgesleept kan worden.
Het verhaal is te verwaarlozen. Chesty moet een topcrimineel opsporen en gaat elke schurk langs om de identiteit van de baas te kunnen achterhalen. Dit komt erop neer dat ze de persoon in kwestie ontmoet, uitschakelt, en diens foto neemt voor de thuisbasis. En dan zitten er nog stukjes tussen die nergens toe leiden – zoals een bezoek van de paardenraces van een bijpersonage – en de film alleen maar oprekken. Het einde van ‘Double Agent 73′ belooft een volgende missie in Istanbul, terwijl Chesty’s personage Jane eigenlijk aangaf dat ze er genoeg van had. Zij is niet de enige.
Bart Rietvink