Downlove (2007)
Regie: Euripidis Laskaridis | 10 minuten | korte film
Er ligt ongetwijfeld een geïnspireerd en doordacht concept ten grondslag aan het korte filmpje ‘Downlove’, maar in zijn huidige vorm is het een weinig opzienbarend werkje. Een man en een vrouw – kennelijk avatars – zitten op een bankje te wachten op het vliegveld en proberen tevergeefs nader tot elkaar te komen. Hij leunt naar haar toe, zij frunnikt een beetje aan haar truitje, maar niets. Al snel gaan ze weer terug naar hun uitgangspositie. En dan vindt er weer een soortgelijke “communicatie” plaats, vervolgens steeds weer teruggaand naar de neutrale zithouding. Versneld afgespeeld ziet dit eruit als een plaat die blijft hangen. Maar hoe erg ze ook hun best doen – zij trekt zelfs haar rokje een paar keer omhoog – er gebeurt niets en beiden slapen alleen die avond. Gelukkig dat hun truien de taal van de liefde beter begrijpen.
Het komische aspect van de film is niet heel erg succesvol. Het is wel even grappig om de versnelde weergave te zien van de pogingen tot contact van dit tweetal, maar de twee truien die tot leven komen – gewoon door middel van een hand die in een mouw is gestoken – weten weinig te prikkelen of te boeien. Wellicht dat de film een commentaar is op het onvermogen tot emotioneel contact in de huidige wereld, en dat de truien de pure verlangens van hun eigenaren vertegenwoordigen en die gewoon uiten zonder om de hete brij heen te draaien. Deze twee mensen willen “het” namelijk duidelijk allebei, maar slagen er gewoon niet in om (intiem) contact te leggen. Op zich een interessant gegeven voor een film. Alleen niet per se deze film of in deze vorm.
Bart Rietvink