Downtown Girls – Banat wist al-balad (2005)
Regie: Mohammed Khan | 125 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Muna Shalabi, Hind Sabri, Mohammad Najati, Khaled Abul Naja
‘Downtown Girls’ is een vrij risicoloos, hap-slik-weg filmpje dat aandoet als een soap of een hallmark televisiefilm. Er zitten weinig echte conflicten in de film, en waar deze al voorkomen, worden ze doorgaans met een simpele uitwisseling van glimlachen opgelost. Zo doen beste vriendinnen dat: het ene moment zeggen ze de meest kwetsende dingen tegen elkaar en het volgende huppelen ze weer hand in hand door de straten. Tenminste, als we Mohammed Khans film mogen geloven. Voor secuur uitgespeeld drama kan de kijker dus beter elders zijn toevlucht zoeken. Gelukkig dan maar dat de aanblik van een huppelende en lachende Jumana en Yasmeen niet onplezierig is.
De twee hoofdrolspeelsters, Muna Shalabi en Hind Sabri, zijn aanstekelijk in hun energieke vertolkingen en vormen leuke eye candy voor de toeschouwer. De actrices zorgen er tenminste voor dat de film nog redelijk makkelijk verteerd kan worden; van het verhaal zelf gaat namelijk weinig aantrekkingskracht uit. Er vinden wat semi-romantische afspraakjes plaats met de op het metrostation ontmoette mannen, en verder wordt de film nog voorzien van humor, welke voornamelijk afkomstig is uit het gegeven dat de meisjes ieder de naam en het telefoonnummer van de ander aan de mannen geven. En om de list te kunnen voortzetten besluiten ze ook maar om onderling hun telefoontjes om te wisselen. Dit gegeven is even amusant, maar wanneer dit de halve film lang terugkomt gaat het op den duur vervelen.
Interessanter is het dat de meisjes ook liegen over hun achtergrond en beroep, waarmee de schaamte of spijt met betrekking tot hun sociaal-economische situatie even wordt onderstreept. Dit komt ook terug wanneer Jumana een mooie beha steelt uit de kledingzaak waar ze werkt. Zowel Jumana en Yasmeen werken hard, maar voor een loon dat weinig speelruimte biedt. Ze weigeren zich echter te laten domineren door mannen en gaan zelfverzekerd en als moderne vrouwen door het leven. De ironie van Yasmeens thuissituatie is dat bij afwezigheid van de vader haar kleine broer de man is in huis en daarmee zeggenschap over haar heeft. Hij denkt zich te kunnen bemoeien met de kleding die Yasmeen draagt en hoe ze zich zo al gedraagt, terwijl zij een stuk ouder is en al jarenlang de enige kostwinner is in huis. Dit vertelt ze hem ook eens goed wanneer hij haar in de kapperszaak komt toespreken.
Het is dankzij dit soort lagen in het simpele verhaal dat de film inhoudelijk gezien ietwat meer wordt dan een exercitie in soapige vrijblijvendheid. Ook is het aardig dat we eens een inkijkje krijgen in de levens van deze metroreizigers in Cairo, een sociale groep die niet vaak belicht wordt in films. Als je puur en alleen het verhaal en de ontwikkeling van de personages op hun merites bekijkt is de film echter beduidend beneden de maat. Shalabi en Sabri storten zich er vol enthousiasme in, en zorgen dat sommige momenten nog best schattig worden in hun kinderlijke naïviteit, maar een echte aanrader kan de film toch niet genoemd worden. Hiervoor heeft het verhaal te weinig om het lijf en wordt het, dramatisch gezien, te weinig bevredigend uitgewerkt.
Bart Rietvink