Dr T and the Women (2000)
Regie: Robert Altman | 122 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Richard Gere, Helen Hunt, Farrah Fawcett, Laura Dern, Shelley Long, Tara Reid, Kate Hudson, Liv Tyler, Robert Hays, Matt Malloy, Andy Richter, Lee Grant, Janine Turner, Holly Pelham, Jeanne Evans, Ramsey Williams, Dorothy Deavers, Ellen F. Locy, Cameron Cobb, Zane Michael Scott, Irene Cortez, Clara Peretz
Als je puur afgaat op de titel en het feit dat Richard Gere een gyneacoloog speelt, zou je van deze Robert Altman-film verwachten dat Dr. T (volledige naam: Travis) een gladde vrouwenverslinder is. Niets is echter minder waar: Gere speelt een man die weliswaar dol is op vrouwen, maar die ze bovenal respecteert, waardeert en voor ze klaar staat. Niet alleen in zijn werk is hij omringd met vrouwen: hij is getrouwd en heeft twee volwassen dochters, die nog thuis wonen. Ook is onlangs zijn schoonzus gescheiden en met haar drie dochters bij het gezin Travis ingetrokken. Altman opent met een shot van een oudere dame die ondanks haar ongemakkelijke positie – ze ondergaat een inwendig onderzoek – het gesprek met Dr. T gaande houdt door hem allerlei vragen over zijn privésituatie te stellen. Dr. T antwoordt geduldig – ook al stelt ze een paar keer dezelfde vraag. Even later zien we hoe de situatie er in de wachtkamer aan toe is: een kakafonie van vrouwenstemmen die door elkaar praten, discussiëren en overleggen, het woord ‘kippenhok’ komt al gauw in je op. Dr. T. voelt zich als een vis in het water in zijn praktijk en van hanengedrag is totaal geen sprake.
De rol van de vrouw van Dr. Travis, Kate, wordt gespeeld door Farrah Fawcett en zij weet al snel te overtuigen als een psychisch gestoorde vrouw. De scène waarin zij wegloopt van haar dochters en zus om vervolgens overal in het winkelcentrum kledingstukken achter te laten tot ze poedelnaakt in een fontein rond loopt te spetteren maakt zoveel duidelijk. Het acteerspel van Fawcett komt erg natuurlijk over en ze weet diverse emoties bij de kijker op te roepen: van hilariteit tot medelijden, maar ook ergernis. Kate schijnt te lijden aan het Hestia-complex, een kwaal die voorkomt bij echtgenotes van wie de man een goede baan heeft en bij wie het daardoor aan nauwelijks iets ontbreekt; de spanning valt weg in het leven en de vrouwen keren terug naar hun kindertijd. Het spreekt vanzelf dat Dr. T het hier erg moeilijk mee heeft, want hij aanbidt zijn vrouw en het feit dat zij in een psychiatrische inrichting opgenomen moet worden doet hem veel pijn. De blik op zijn gezicht als hij haar een tijdje later opzoekt is hartverscheurend en goed geacteerd door Gere.
De rollen van de twee dochters, DeeDee en Connie, worden respectievelijk door Kate Hudson en Tara Reid gespeeld. DeeDee gaat binnenkort trouwen en is druk met de voorbereidingen van het huwelijk. Connie vermoedt echter dat DeeDee nog steeds gevoelens koestert voor het bruidsmeisje, Marilyn (Liv Tyler), met wie ze een jaar geleden een lesbische relatie heeft gehad. Met Connie zelf is niets aan de hand. “Maak je om mij maar geen zorgen, hoor, pap,” drukt ze Dr. T regelmatig op het hart, waarmee ze eigenlijk het tegenovergestelde insinueert..De twee actrices halen het maximale uit hun rol, vooral de rol van Reid is een verademing, omdat ze hier laat zien toch over enig talent te beschikken. Laura Dern speelt de schoonzus van Dr. T en ook zij is op dreef als stille alcoholiste.
Als Dr. T Bree (Helen Hunt) ontmoet, is zijn interesse al snel gewekt. Bree is een ex-professional golfspeler en haar zelfstandigheid en onafhankelijkheid intrigeert de gynaecoloog. Het is duidelijk dat Bree de touwtjes stevig in handen heeft, en dat de rollen dit keer omgedraaid zijn: het is niet Dr. T die de leiding heeft over de relatie die onherroepelijk volgt, maar de sterke Bree. Het is zonde om teveel van het verhaal te verklappen, maar dat dit alles leidt tot een enorme climax is duidelijk.
Altman heeft een aantal al dan niet geslaagde grapjes in de film verwerkt, de scène in het winkelcentrum bijvoorbeeld als de vraag gesteld wordt waar Kate is: langzaam zien we de camera omhoogschuiven naar het bord op de winkelpui met het merk ‘Guess’. Als je al twijfelt of dit opzettelijk is, wanneer dit even later herhaald wordt, weet je dat het inderdaad intentioneel is en is het komische er eigenlijk al af. Jammer. Ook heeft de uitspraak van één van Dr. T’s vrienden “Als je een vrouw voor de eerste keer ontmoet, en ze is kletsnat, dan betekent dat ongeluk,” tot gevolg dat we het verloop van de film grotendeels kunnen raden, zeker als we even later Bree door de stromende regen zien rennen. Je kunt op je klompen aanvoelen dat ze nog niet geheel opgedroogd zal zijn als ze Dr. T. zal treffen. Ronduit bizar is de scène waarin Dr. T getroffen wordt door noodweer, deze heeft een vervreemdende werking en past totaal niet in de rest van de film. Alhoewel deze scène aan het einde van de film de spanning enorm verhoogt, omdat je ineens voelt dat de film wel eens niet goed af zou kunnen lopen, heeft het daaropvolgende einde weer een hele andere sfeer en lijkt het wel of de film door iemand anders dan Altman is afgemaakt. De live-geboorte is dan weer erg mooi, en het is de eerste keer dat er beelden van een echte geboorte in een Hollywood-produktie zijn gebruikt.
Ondanks de eerder genoemde tekortkomingen is ‘Dr T and the Women’ een hele behoorlijke film geworden, die een groot deel van de speelduur weet te vermaken en intrigeren. Met een waslijst aan grote namen én de naam van een topregisseur in de credits mag je dit best een aanrader noemen. Reken echter niet op een standaard verhaal, dat op een vlotte manier verteld wordt, maar als je Altman een beetje kent, weet je wat je van ‘Dr T’ kunt verwachten.
Monica Meijer
Waardering: 3
Bioscooprelease: 5 april 2001