Dracula (2020)

Regie: Jonny Campbell, Paul McGuigan, Damon Thomas | 270 minuten | drama, horror | Acteurs: Claes Bang, Dolly Wells, Morfydd Clark, Jonathan Aris, John Heffernan, Lydia West, Matthew Beard, Sacha Dhawan, Mark Gatiss, Joanna Scanlan, Nathan Stewart-Jarrett, Chanel Cresswell, Lujza Richter, Clive Russell, Petra Dubayova, Lyndsey Marshal

Sinds hij in de late negentiende eeuw aan het brein ontsproot van de Britse advocaat en schrijver Bram Stoker (1847-1912) is de aristocratische bloedzuiger graaf Dracula een icoon binnen de populaire cultuur. Het aantal films, series en strips dat is gemaakt over dit duistere heerschap uit het geheimzinnige Transsylvanië is haast niet meer te tellen. Probeer dan nog maar eens met een originele of uitzonderlijke Draculaproductie op de proppen te komen.

Met ‘Dracula’ doen de Britse filmmakers Mark Gattis en Steven Moffat in elk geval een vermetele poging. De driedelige miniserie opent op een herkenbare manier. We zien een volledig uitgeteerde Jonathan Harker, die in een nonnenklooster vertelt over zijn niet bepaald plezante verblijf in het kasteel van de bloeddorstige graaf. De prachtige gotische setting van deze eerste akte beklijft gelijk, net zoals de unheimliche sfeer die continu als een duistere wolk boven de scherpe dialogen en fraaie sfeerbeelden hangt. Het originele verhaal wordt grotendeels gevolgd, al veroorloven de makers zich hier en daar wel wat creatieve vrijheden. De belangrijkste deviatie van het originele verhaal is dat Van Helsing hier een intelligente en goedgebekte non is in plaats van een Amsterdamse professor annex vampierjager.

Vanaf de eerste kennismaking wordt al duidelijk dat de Deense acteur Claes Bang een uitstekende Dracula is. Hij weet de perfecte balans te vinden tussen de diverse klassieke, vaak tegenstrijdige karaktertrekken van de vampier der vampiers en portretteert de graaf met veel zwier en in al zijn complexiteit. Bang schakelt ogenschijnlijk heel gemakkelijk tussen Dracula’s pose van zoetgevooisde en erudiete charmeur en zijn beestachtige, monsterlijke en door pure bloeddorst beheerste tweede natuur. Een prestatie die hem zeker een plekje verschaft in de galerij met legendarische Dracula-vertolkers als Béla Lugosi en Christopher Lee. Bangs versie van Dracula is tegelijkertijd charismatisch en angstaanjagend, precies zoals het hoort. De combinatie van klassieke Dracula-elementen, goed acteerwerk en behoorlijke digitale effecten zorgen in het eerste deel van de miniserie dan ook voor prachtig kijkvoer.

Die lijn wordt in deel twee, dat zich focust op de episode uit Stokers verhaal waarin Dracula aan boord van het schip de Demeter naar Londen vaart, grotendeels doorgetrokken. Wederom een dikke plus voor de sfeeropbouw en de krachtige bodyhorror. Bovendien komt er nog een whodunnit-element bij dat een beetje doet denken aan de verhalen van Agatha Christie.

Na de veelbelovende eerste twee aktes neemt ‘Dracula’ een nogal verrassende wending. Of juist niet als je een beetje bekend bent met het werk van Gattis en Moffat. De twee vormen tezamen namelijk het creatieve brein achter ‘Sherlock’, een serie die de vermaarde privédetective Sherlock Holmes en zijn assistent dokter Watson (ook twee victoriaanse cultuuriconen) verplaatsen naar het heden. Hetzelfde gebeurt met graaf Dracula, die zich aan het eind van episode twee ineens in 2020 bevindt.

Op zich een potentieel interessante premisse, zeker omdat ‘Sherlock’ bewijst dat op deze manier buiten de lijntjes kleuren boeiende televisie kan opleveren. Helaas slaat dit experiment in ‘Dracula’ snel dood en ontspoort het verhaal in het derde bedrijf volledig. Graaf Dracula wordt dankzij het misplaatst semikomische script steeds meer een tandeloze tijger, terwijl zijn geflirt met moderne technologie en datingsites(!) ronduit belachelijk en volledig ‘out of character’ is. Op een gegeven moment vraagt iemand zich zelfs hardop af ‘wie Dracula het wifi-wachtwoord heeft gegeven’. Zo’n zin opnemen in het script van een film die niet bedoeld is als persiflage is een zonde tegen de goede smaak die nog net geen kruisiging verdient, maar eigenlijk wel het einde van je carrière in filmland zou moeten betekenen. Omdat ‘Dracula’ lange tijd de klassieke conventies van de vampiermythologie volgt, slaat de slotakte helemaal als een tang op een varken.

Zonde, want wat uiteindelijk overblijft is een over de gehele linie behoorlijke film die met een beter laatste bedrijf een bescheiden klassieker had kunnen zijn.

Frank Heinen

Waardering: 3

DVD-release: 25 mei 2021