Dracula in Pakistan – Zinda Laash (1967)

Regie: Khwaja Sarfraz | 103 minuten | drama, horror, misdaad | Acteurs: Yasmeen Shaukat, Deeba Begum, Habibur Rehman, Asad Bukhari, Allauddin, Nasreen, Sheela, Cham Cham, Baby Najmi, Rehan, Nazar, Agha Talish, Rangeela, Munawar Zarif, Latif Charlie

Dracula komt uit Transsylvanië. De Ier Bram Stoker maakte hem beroemd. Hollywood maakte van de cultfiguur een filmicoon. En Pakistan? Pakistan ontdekte de vampier ook en besloot om een film aan hem te wijden. Dit bizarre stukje filmgeschiedenis maakte ten tijde van de release veel indruk, maar raakte al snel in de vergetelheid. Anno 2011 is dit in 1967 gemaakte curiosum uit een stoffig archief gehaald, gerestaureerd en op dvd gezet.

‘Dracula in Pakistan’ is gebaseerd op de roman van Stoker, maar de makers hebben nogal wat dichterlijke vrijheden toegekend. Net als in Hollywood gebeurde. Je kunt deze productie beschouwen als een remake van de Bela Lugosi klassiekers die uit Tinseltown kwamen. Maar dan met een exotisch sausje.

In een ronkend persbericht staat dat deze film in 1967 zo eng werd bevonden dat een bioscoopbezoekster ter plekke een hartaanval kreeg. Dat zegt meer over die bezoekster dan over deze film. Okay, de tijdsgeest is uiteraard anders, maar eng kun je deze film niet noemen. En in 1967 was Herschell Gordon Lewis al actief die met ‘Blood Feast’ al een stuk harder te werk ging. Afijn. Tegenwoordig is dit Pakistaanse zwartwit-vehikel niet meer serieus te nemen. Akelig grappig.

Zo ziet de Pakistaanse Dracula er bijzonder geinig uit met zijn grote grijnslach waarin hij zijn punttandjes ontbloot. De overijverige soundtrack voorziet elke voetstap van een bombastisch geluid en de nogal abrupte en te lange dansscènes halen alle spanning uit de film. Scènes duren te lang en gaan nergens heen en nogal langdradige fragmenten waarin op slecht getekende griezels (een vleermuis en spin) wordt ingezoomd zijn hilarisch slecht.

Voor een Westers publiek is dit Aziatische griezelwerkje te obscuur om ook maar enigszins indruk te maken. Het zwaar verouderde camerawerk vol statische, langdradige shots en houterig acteerwerk kun je ook niet serieus nemen. Wat rest is een hysterische horrorfilm die zo gedateerd en vreemd is dat ie erg grappig wordt. Om je dood te lachen!

Frank v.d. Ven