Dreaming Nicaragua (2009)
Regie: Marcelo Bukin | 85 minuten | documentaire
Nicaragua ligt in Midden-Amerika, werd in 1502 door Columbus bezocht en heeft Managua als hoofdstad, de enige informatie die velen zullen hebben over dit land. Over de levensomstandigheden is in het westen niks bekend, een zeer interessante premisse voor een documentaire.
Reizend door Nicaragua vertelt een kunstenaar kinderen een magisch verhaal en laat ze daarna met bonte kleuren hun invulling van het verhaal schilderen, wat ook meteen een uitlaatklep voor emotie is. Omdat de documentaire vanuit het perspectief van kinderen is gemaakt, lijkt Nicaragua een zeer kleurrijke bedoeling. Het land wordt gekenmerkt door een bijna sprookjesachtig mooie natuur en zonsondergangen, levendige dorpjes met spelende en rennende kinderen, krijsende varkens en insecten die zich over de stoffige ondergrond voortbewegen. In schril contrast met de levendigheid en prachtige omgeving staat de armoede waarmee veel dorpen kampen. Een typisch geval van de andere kant van de medaille…
Vrouwen, eigenlijk meisjes, krijgen op veel te jonge leeftijd kinderen waarna ze ook nog eens door hun man worden verlaten. Er is geen geld voor eten, geen werk en om toch aan eten te komen struinen gehele families vuilnisbelten af op zoek naar iets eetbaars of iets waardevols om te verkopen. Andere families werken als wegenbouwer voor het schamele loon van twee dollar per dag waarna het verdiende geld meteen wordt opgedronken. Aan het eind van de dag keren ze weer terug naar de uit spaanplaten opgetrokken hutten die het predicaat woningen nauwelijks verdienen.
De kinderen worden gevolgd tijdens hun bezigheden, vertellen over hun dromen en stellen soms geënsceneerde vragen aan dorpsbewoners over de problemen en armoede. Het stellen van deze vragen, dat wordt gedaan door een meisje die later een eigen tv-programma wil, is leuk omdat ze duidelijk moeite heeft om haar aandacht bij de problematiek te houden. Wanneer een oude vrouw verteld over oorzaak en gevolg van armoede draait het meisje met haar hoofd van links naar rechts en krijgt soms vragend naar de cameraman/vrouw. Dit neemt niets weg van de tragiek van het Nicaraguaanse leven, maar houdt het ook enigszins luchtig. Dit is ook noodzakelijk wanneer je met kinderen werkt.
Regisseur Marcelo Bukin maakt met ‘Dreaming Nicaragua’ een mooie documentaire over kleur en levendigheid dat in elk kind aanwezig is en de overheersende armoede die het leven van alledag voor alle dorpelingen bepaald. De dramatische verhalen worden in een prima tempo afgewisseld met de reis van de kunstenaar en de ontmoeting met kinderen die nog genoeg dromen hebben. Indrukwekkende schoonheid van een marginaal bestaan.
Meinte van Egmond