Dreaming Walls (2022)

Regie: Maya Duverdier, Amélie van Elmbt | 80 minuten | documentaire

Het New Yorkse Hotel Chelsea (of Chelsea Hotel) is sinds het einde van de 19de eeuw een vrijplaats voor artiesten, van Oscar Wilde tot Madonna. Leonard Cohen en Janis Joplin hadden er een affaire die is vereeuwigd in een song vernoemd naar het hotel; Nancy Spungen, de vriendin van Sid Vicious van The Sex Pistols, stierf in het Chelsea Hotel terwijl het paar er samenwoonde.

De Belgische filmmakers Maya Duverdier en Amélie van Elmbt kiezen in de door Scorcese geproduceerde documentaire ‘Dreaming Walls’ voor een ontnuchterende aanpak; wij zien eerst wat schaduwen van beroemde hoofden op oude muren; dan gaat de camera naar het heden, de praktijk van de renovatiewerkzaamheden aan 222 West 23rd Street.

De geesten van het verleden lijken op de huidige muren te zijn geplakt; weinig herinnert nog aan de functie. De projecties van archiefmateriaal zijn beeldend, de tegenstelling is groot. Bewust, maar ook bevreemdend; deze documentaire lijkt meer te gaan over de huidige gebruikers van Hotel Chelsea – een transgender bijvoorbeeld of een metselaar, dan over de rijke geschiedenis.

Niet iedere film hoeft te gaan over diversiteit en inclusie, er is natuurlijk wel een link. Probleem is dat het heden een stuk politiek correcter is dan het verleden. Cohen refereert in zijn song aan fellatio en Vicious was verdachte met betrekking tot de dood van Spungen, tot hij kort daarna overleed aan een overdosis. Het Chelsea Hotel was natuurlijk vuige rock’n roll.

Daar lijkt weinig van over in het heden, al wordt geprobeerd het hotel zijn functie van vrijplaats terug te geven. Een vrijplaats in een steenrijke stad dan wel, de drop-outs zijn daar al lang weg, en dus ook de artiesten. Die zitten ergens anders. Waar eigenlijk? Op deze vraag geeft ‘Dreaming Walls’ geen bevredigende antwoorden.

‘What’s wrong with modern art? Everything!’, zegt kunstenaar Alphaeus Cole in een van de archiefscènes. En dan volgt een pop art-sequentie; vervolgens gaan we weer terug naar het heden. Geen terugblikken van overlevers als Patti Smith. Deze documentaire geeft onvoldoende richting aan de kijker, en wat Duverdier en Van Elmbt precies willen bereiken wordt niet duidelijk.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 24 november 2022
Speciale vertoning: IDFA 2022