Drie dagen vis (2024)

Regie: Peter Hoogendoorn | 85 minuten | komedie, drama | Acteurs: Ton Kas, Guido Pollemans, Neide dos Santos Silva, Adison dos Reis, Line Pillet, Julian Lima Mendes, Malaysia Petronilia, Anniek Pheifer, Tim Schmidt, Jeremy Luciana, Erik van Welzen, Roman van der Werff, Margo de Geest, Theo Wesselo, Peter Bolhuis, Loes Schnepper, Keanu Visser, Joost Koning, Tamar van Waning, Conny Wilhelmus, Rob Das, Bianca Krijgsman, Joop Kasteel, Titus Boonstra, Luca Tichelman, Beatris Rocha, Harry Stals

“Lungo, doppio, americano, cappuccino, espresso, latte…” Waarom kan het bestellen van een kop koffie niet gewoon simpel zijn? Zelfs een ogenschijnlijk eenvoudige bestelling in een doorsnee koffiehuisje leidt tot keuzestress. Dick (Guido Pollemans) heeft er genoeg van en laat zijn frustratie de vrije loop tegenover zijn vader Gerrie (Ton Kas). ‘Drie dagen vis'” toont hoe kleine irritaties als deze een oprechte dialoog in de weg kunnen staan. Dicks ongenoegen over de overvloed aan koffiesoorten lijkt een symptoom van een dieper liggend onbehagen. Het is een uiting van zijn frustratie over de complexiteit van het moderne leven, waarin zelfs de eenvoudigste dingen, zoals een kop koffie, keuzestress veroorzaken. Net als zijn vader, die zijn heil elders is gaan zoeken, lijkt Dick moeite te hebben om zijn plek te vinden in Nederland. Zijn frustratie over de koffie lijkt hier wel een metafoor voor zijn gevoel van verlatenheid en zijn onvermogen om zijn vader te bereiken.

In ‘Drie dagen vis’ keert Gerrie voor drie dagen terug naar Nederland vanuit zijn pensioen in Portugal om zijn administratie op orde te brengen. Hij verblijft bij zijn stiefdochter en trekt er dagelijks met zijn zoon Dick op uit. Samen bezoeken ze de dokter, de tandarts, oude vrienden en collega’s. Tegen het zwart-wit getinte decor van de Rotterdamse trottoirs ontvouwt zich een ingetogen verhaal over een vader en zijn zoon die na het overlijden van zijn moeder alleen achterbleef in Nederland. Gaandeweg leren ze elkaar opnieuw kennen en bouwen ze op hun eigen manier terug een band op.

De film leunt sterk op de kracht van zijn personages, waardoor camera, muziek en decor bewust sober zijn gehouden. Dit is juist de sterkte van de film. Geen grootse gebeurtenissen met spectaculaire invalshoeken of visuele effecten, maar een eerlijk en oprecht portret van een vader en een zoon die moeite hebben zich naar elkaar toe te uiten, maar desondanks enorm blij zijn met elkaars aanwezigheid. Door camera, muziek en setting op de achtergrond te plaatsen, ontstaat er een perfect uitgebalanceerd geheel. De film laat zien hoe stilte oorverdovend kan zijn, en het is een uitdaging om die stilte in woorden te vangen. Dick gebruikt namelijk veel ironie in zijn kreten om liefde en connectieverlangen naar zijn vader, wat fungeert als een soort ondraaglijke lichtheid door het verhaal heen.

Hoewel Dick en zijn vader worstelen met het uiten van hun gevoelens, is hun genegenheid voor elkaar overduidelijk. Met weinig woorden laat Dick zijn afkeer blijken van het idee dat zijn vader in Portugal woont en hij hem mist. Hoewel dit gegeven op het eerste gezicht onbeduidend lijkt in de huidige maatschappelijke context, brengt ‘Drie dagen vis’ een krachtige boodschap over: het belang van er simpelweg voor elkaar te zijn. In een wereld waarin oorlog, onderdrukking en armoede jammer genoeg nog steeds de nieuwsagenda vol kleuren, is deze boodschap relevanter dan ooit.

Stef Roefs

Waardering: 4

Speciale vertoning: IFFR 2025
Bioscooprelease: 24 april 2025