Drillbit Taylor (2008)
Regie: Steven Brill | 102 minuten | komedie | Acteurs: Owen Wilson, Leslie Mann, Troy Gentile, Nate Hartley, David Dorfman, Alex Frost, Josh Peck, Danny McBride, Cedric Yarbrough, Robert Musgrave, Stephen Root
In Nederland is pesten een serieus probleem op zowel lagere als middelbare scholen. Toch lijken pesters hier minder gericht op het best extreme fysieke geweld waar de highschool bully in Amerika zijn slachtoffers mee confronteert, tenminste, als je Hollwoodfilms moet geloven. Daar komen ze regelmatig in voor en ze worden steevast afgeschilderd als uit de kluiten gewassen vechtersbazen die frustraties in hun persoonlijke leven gewelddadig afreageren op bebrilde nerds. Zou het echt zo erg zijn daar? Of is het vooral de uitvergrote herinnering van schrijvers en filmers, die het uiteindelijk toch gered hebben en met hun films een kans zien postuum wraak te nemen op hun kwelgeesten?
De helden van ‘Drillbit Taylor’ komen uit blanke suburbs en besluiten hun zakgeld bij elkaar te leggen om de beste (en vooral de goedkoopste) bodyguard in te huren om hen te helpen met hun wraak. Best een leuk gegeven. Er worden interessante thema’s aangesneden, want de bodyguard die ze in huren is eigenlijk een loser die zijn leven wil beteren en daarvoor wat financiële middelen zoekt. Hij vindt meer dan hij had durven dromen: vriendschap, liefde, lol en lijkt absoluut niet uit het juiste hout gesneden voor een gewelddadige confrontatie met wie dan ook. Ingrediënten genoeg voor een leuke film, zou je zeggen.
Maar dan moet je wel het lef hebben goede ideeën goed uit te werken, heb je goede acteurs nodig en een regisseur die hen uitdaagt en prikkelt om het beste eruit te halen wat erin zit. Zowel het script als de acteurs en regisseur falen hier in. De uitwerking van het verhaal is te cliché en de acteurs komen niet uit de verf, zelfs Owen Wilson is een beetje mat. En het belangrijkste is dat echt hilarische momenten ontbreken, op één scène na, waarin de nerds uittesten of ze genoeg fysiek uithoudingsvermogen hebben om klappen op te kunnen vangen.
Wilson’s personage stelt op een gegeven moment dat de ultieme krijger zijn vijand verslaat door hem lief te hebben. Als kijker raak je benieuwd naar deze uitdaging: zou een regisseur ermee wegkomen zijn karakters hun conflicten te laten oplossen zonder hun ‘vijand’ in elkaar te timmeren, al dan niet met behulp van hun nieuwe held en zonder in een EO-film uit te monden? OF zou de film de kant op te gaan van het aangrijpende en realistische ‘Mean Creek’ (2004) waarin Rory Culkin (broertje van) met wat anderen het plan opvat hun highschool bully uit de weg te ruimen en geconfronteerd worden met de consequenties van hun kortzichtigheid?
Helaas blijkt dit alles valse hoop. De les die we van deze film leren ligt meer in de lijn van het beeld dat Amerika van zichzelf kennelijk nog steeds het liefst bevestigd ziet: alleen geweld helpt uiteindelijk. Het enige dat je moet leren is je angst te overwinnen en dan er flink op los timmeren. Tot overmaat van ramp hebben de makers er zelfs voor gekozen dat de bully een soort psychopaat wordt. En die mag je natuurlijk helemaal in elkaar timmeren. Slap en cliché.
Van het team dat de handen ineen sloeg voor het luchtige en toch realistische ‘Knocked up’ (2007), het vermakelijke én interessante ‘The 40 Year Old Virgin’ (2005) en het hilarische ‘Superbad’ (2007), mag je meer verwachten dan een ongenuanceerde film die op alle fronten teleurstelt. Waar ‘Superbad’, die ook als inspiratie voor ‘Drillbit Taylor’ moet hebben gewerkt (gaat namelijk ook over nerd vrienden en hun puberale dromen) met vlag en wimpel slaagt, omdat het cliché’s ofwel weet te vermijden ofwel heerlijk pijnlijk weet uit te vergroten, verdient ‘Drillbit Taylor’ een vette onvoldoende.
Arjen Dijkstra
Waardering: 2
Bioscooprelease: 19 juni 2008