Drowning Dry – Seses (2024)

Regie: Laurynas Bareisa | 88 minuten | drama | Acteurs: Gelmine Glemzaite, Agne Kaktaite, Paulius Markevicius, Giedrius Kiela, Herkus Sarapas, Olivija Eva Viliüné, Karolis Kasperavicius, Julius Zalakevicius

Het wordt geen onbezorgd familieweekend. Het lijkt nog onbekommerd, maar dit gezelschap krijgt veel te verstouwen. Dat wordt meteen duidelijk in ‘Drowning Dry’ (2024), wanneer de gezinnen van de zussen Ernesta (Gelminė Glemžaitė) en Juste (Agnė Kaktaitė) aankomen bij een afgelegen plattelandshuis. Onderweg is het bijna misgegaan bij een inhaalmanoeuvre. Bij het uitladen van de auto’s blijft de camera ongemakkelijk lang inzoomen op de open achterbakken.

Een tijdlang lijkt het onbehaaglijke gevoel loos alarm. Eerst wordt er vooral met rolpatronen gespeeld. Ernesta en Juste maken de kamers in orde, terwijl hun echtgenoten Lukas (Paulius Markevičius) en Tomas (Giedrius Kiela) hen in bed proberen te krijgen. ‘s Avonds zetten de zussen het in het dorp op een drinken, terwijl de mannen de kinderen vermaken. De volgende dag ontstaat er onenigheid over de verkoop van het huis, waarvan Ernesta en Juste eigenaar zijn. Zo komt de focus op de familiedynamiek te liggen.

Maar het onbehagen keert terug, als er na ruim een half uur nog geen duidelijke plotwending is geweest. Er moet dan wel iets gebeuren om het kabbelende drama richting te geven. Precies op dat moment doen de zussen een simultaan dansje op ‘I Love You Always Forever’ van Donna Lewis. Deze nostalgische scène voelt als een groot voorteken. Als het dochtertje van Juste voorstelt om te gaan zwemmen, is het zeker: het leven van deze familie gaat voorgoed veranderen.

De film wordt heel raadselachtig, als die profetische dansscène halverwege wordt overgedaan. De herhaling verschilt maar op één punt, namelijk de muziek waarop Ernesta en Juste dansen (de tweede keer klinkt ‘High’ van Lighthouse Family). Dat zet je op het spoor van thema’s als toeval, lotsbestemming en determinisme, maar volgens het persmateriaal lijkt het de regisseur om traumaverwerking en herbeleving te doen. Laurynas Bareiša maakte zelf een traumatisch voorval mee met zijn toen tweejarige zoontje.

De vraag is alleen of die bedoelde onderwerpen uit de verf komen. De film is te fragmentarisch om de emotionele impact van de gebeurtenissen goed te laten zien. Er zijn wat losse impressies van het leven na het trauma, maar hoe de zussen ermee omgaan wordt niet uitgediept. Bareiša heeft bewust gewerkt met herhaling, waarvan de dansscène het duidelijkste voorbeeld is. Naar eigen zeggen om verschillende emotionele aspecten van de gebeurtenissen te benadrukken, maar dat komt niet echt over.

De maker van ‘Drowning Dry’ suggereert dat zijn film over herbeleving van een traumatische ervaring gaat. Dat zit er wel in, maar komt niet echt tevoorschijn. Gelukkig is er nog genoeg boeiends aan dit drama. Een mysterieuze doublure in de film zaait onverwacht verwarring en zet je thematisch gezien op een interessant spoor. Het is alleen niet het spoor dat wordt beoogd.

Ester Šorm

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 5 juni 2025