Dukhtar (2014)
Regie: Afia Nathaniel | 93 minuten | drama, thriller | Acteurs: Samiya Mumtaz, Mohib Mirza, Saleha Aref, Asif Khan, Ajab Gul, Adnan Shah, Abdullah Jan, Samina Ahmad, Omair Rana, Zeeshan Shafa
Als een Pakistaanse film de Europese bioscopen haalt, gaat het meestal om een verantwoorde culturele film. Één die een inkijkje geeft in een voor ons onbekende en soms onbegrepen cultuur, vaak via mooie rustige cinematografie. De eerste scènes van ‘Dukhtar’ lijken deze verwachting ook waar te maken: een vader sluit ergens in een afgelegen bergdorp vrede met een stamhoofd door zijn eigen dochter aan hem uit te huwelijken.
De verrassing is dan ook groot als ‘Dukhtar’ luttele minuten later verandert in een Amerikaanse B-film uit de jaren 80. Moeder Allah Rakhi heeft lucht gekregen van de deal en slaat met haar dochter Zainab op de vlucht. Als kijker beland je opeens in een ‘Fugitive’-achtig scenario: zowel de vader als het stamhoofd sturen mannen met geweren achter hun aan.
Regisseuse Afia Nathaniel laat in de achtervolging geen cliché onbenut: hulp van een aanvankelijk tegenstribbelende vreemdeling waarmee ze later vriendschap sluiten (check). Bijna gevonden worden maar toch miraculeus (lees: ongeloofwaardig) ontsnappen (check). Op de radio het nieuwsbericht over je eigen ontsnapping horen (check). Bij een kampvuur je levensverhaal vertellen (check).
Echt spannend wil het daarbij niet worden. De achtergrondmuziek maakt het eerder kolder dan suspense en het helpt niet dat de mannen die op Allah Rakhi en Zainab jagen uit een stripboek lijken te zijn weggelopen. Ze doen soms denken aan de Baron en B100 die achter Bassie en Adriaan aanzitten. Maar waar de inzet bij Bassie en Adriaan bewust belachelijk is – en bovendien op kinderen is gericht – is bij ‘Dukhtar’ nooit duidelijk of je naar een komedie kijkt of naar een serieuze film die amateuristisch is gemaakt. De vrees is het laatste.
Daar helpt de hakkelende cinematografie ook niet bij. De lens lijkt soms uit focus en de cameramensen hebben moeite met het scherpe licht in Pakistan. Het spel van hoofdrolspelers Samiya Mumtaz (de moeder) en Mohib Mirza (de behulpzame vreemdeling) is gelukkig voldoende, wat de film nipt op een aanvaardbaar kijkniveau houdt. Het maakt ‘Dukhtar’ tot zo’n dinsdagavondfilm waarbij je met chips en bier op de bank roept hoe slecht het is, maar toch blijft kijken hoe het afloopt. En in dat overvolle genre is een Pakistaanse variant zowaar een beetje origineel.
Bart Boersma
Waardering: 2
Bioscooprelease: 11 augustus 2016