Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves (2023)

Recensie Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves CinemagazineRegie: John Francis Daley, Jonathan Goldstein | 134 minuten | actie, avontuur | Acteurs: Chris Pine, Michelle Rodriguez, Regé-Jean Page, Justice Smith, Sophia Lillis, Hugh Grant, Chloe Coleman, Daisy Head, Kyle Hixon, Spencer Wilding, Will Irvine, Nicholas Blane, Bryan Larkin, Sarah Amankwah, Colin Carnegie, Georgia Landers, Sophia Nell Huntley, Clayton Grover, San Shella

In 2000 was er al een vurige poging om het beroemde fantasie rollenspel Dungeons & Dragons (D&D) naar het grote doek te vertalen, en nog wel met klinkende namen als drama-acteur Jeremy Irons en parttime komediant Marlon Wayans (in hetzelfde jaar zat hij in ‘Requiem for a Dream’ en hoe vaak hoor je deze twee namen überhaupt samen op de aftiteling?). Laat staan dat toentertijd de computereffecten al komisch pijn aan de ogen deden, was de rest van de film nog erbarmelijker en stierf het een stille dood. Alsnog kreeg het een paar, nog slechtere, vervolgen, misschien wel hopend op een cultgevolg. Maar die hopeloze pogingen hebben het merk D&D nooit echt geschaad en de huidige eigenaar Hasbro, die met name in speelgoed en bordspellicenties investeert, moet gedacht hebben: de tijd is rijp voor weer een reboot – want bijna heel entertainmentland gaat voor spel – en speelgoednostalgie. Het blijkt een herstart met nog grotere namen voor de camera dan in 2000 en een productiebudget dat zich kan meten met de blockbusters van andere grote Fantasy-merken als ‘Lord of the Rings’ en ‘Games of Thrones’. ‘Honor Among Thieves’ houdt aardig stand en is door een lichte toon wonderwel, op een haast oubollige manier, vermakelijk.

Dief en fulltime planner Edgin Darvis (Chris Pine) zit samen met vechtersbaas Holga Kilgore (Michelle Rodriguez) opgesloten in een zwaarbewaakte gevangenis. Edgin pleit voor eerdere vrijlating vanwege ongelukkige keuzes in zijn verleden. Maar eigenlijk is zijn zoetgevooisde pleidooi een afleiding om te ontsnappen aan de strenge bewaking. Dit lukt. Echter dan komen Edgin en Holga erachter dat de wereld bij lange na niet stil heeft gezeten toen ze vastzaten. Inmiddels is een oude partner-in-crime en zwendelaar Forge Fitzwilliam (Hugh Grant) een kasteelheer en vaderfiguur voor Edgins dochter Kira (Chloe Coleman). Bovendien staat de praatzieke Forge onder invloed van de rode magiër Sofina (Daisy Head). Niet gevreesd, Edgin en Kilgore proberen de oude dievenbende weer bij elkaar te brengen om de grote schatten van Forge te stelen en het hart van dochter Kira weer terug te winnen. Alleen dan moeten het groepje wel eerst de Helm of Disjunction zien te vinden en hun voormalige magiër Simon Aumar (Justice Smith) ervan overtuigen dat hij daadwerkelijk kan toveren. Allesbehalve een eitje, maar niet getreurd want waar een wil is, is een weg.

De acteurs zijn prima getypecast, met Chris Pine voorop. Zoals in de ‘Star Trek’-reboot uit 2009 is hij de irritante betweter die makkelijk om iedereens problemen, inclusief van zichzelf, heen praat. Het actievolle werk van Michelle Rodriguez, of het nu auto’s in de prak rijden is of rollebollen met monsters, betaalt zich volledig uit. Haar geleefde attitude past helemaal bij bikkelhard van buiten, zacht van binnen. De slungelige Justice Smith als de onhandige magiër Simon, de stoere Sophia Lillis als de watervlugge Doric en de onkreukbare Regé-Jean Page als Xenk Yendar ronden de cast fijntjes af. Hugh Grant maakt het feestje compleet, die sinds zijn rol in ‘Paddington 2’ (Paul King, 2017) niet meer kan stoppen met schmieren. De samenstelling van het groepje buitenbeentjes is bijna even sterk getroffen als de bende van malloten in ‘Guardians of The Galaxy’. Elke franchise met een groep als middelpunt droomt van sterke chemie. Deze keer komt D&D een stuk dichterbij.

De algehele productie heeft iets zalvends. Het is niet per se de obligate boodschap, je familie kies je ook, erf je niet alleen, maar eerder hoe de boel filmisch in elkaar steekt. De regisseurs, John Francis Daley (misschien ken je hem nog als nerdy Sam Weir van “Freaks and Geeks” (Paul Feig, 1999-2000)) en Jonathan Goldstein, zijn minder gefixeerd op epische spierballen, veeleer op de lach en traan. Niet geheel toevallig bestaat hun verdere staat van dienst vooral uit komedies. Toch zijn er ook sterke actiescènes waarin de world building groots voelt, niettemin overzichtelijk blijft, alsof je de wereldmap van een ‘Super Mario’-spel doorwandelt. De lichtere toon kan deze franchise goed gebruiken in de moordende concurrentie met andere grote Fantasy-merken van Disney en Warner. Zeker in tegenstelling tot het debacle in 2000 is het een sterk begin en maakt het benieuwd of de vervolgen het niveau vasthouden. Precies waar Hasbro de kijker wil hebben.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 30 maart 2023