Eindelijk erkenning (2011)
Regie: Bas Berkhout | 40 minuten | documentaire
Het is eigenlijk niet voor te stellen dat het nog maar een generatie geleden is dat dansvoorstellingen niet door heel Nederland te zien waren. In de jaren zeventig werd het grootste deel van het dansaanbod geleverd door Het Nationale Ballet en het Nederlands Dans Theater. Voor dansers die niet uit de Randstad kwamen zat er vaak weinig anders op dan naar het westen te trekken, daar was in ieder geval meer werkgelegenheid. De aan de Arnhemse Dansacademie studerende Ton Wiggers vond dat daar verandering in moest komen: ballet moest breed toegankelijk zijn voor iedereen en dan met name in zijn regio: Gelderland en Overijssel. Hij richtte, samen met Hans Focking, eigenaar van een theaterbureau in Arnhem, in 1971 balletwerkgroep Studio L.P op: een kleinschalig maar ambitieus gezelschap dat langzaam maar zeker wist uit te groeien tot een dansgezelschap om rekening mee te houden. In 1979 krijgt de groep subsidies en wordt het omgedoopt tot Intro-Dans. Het geld was natuurlijk bij lange na niet toereikend om het voortbestaan van het dansgezelschap te waarborgen, maar dankzij Wiggers’ visie, passie en vastberadenheid bereikte Introdans (dat vanaf midden jaren tachtig aan elkaar geschreven werd) grote successen. Zo kreeg het gezelschap de Prijs van de Theaterkritiek in 1984 en treedt Introdans regelmatig op tijdens staatsbezoeken van Koningin Beatrix. Desondanks kreeg Ton Wiggers forse kritieken te verduren. Werd het gezelschap in eerste instantie gewoonweg genegeerd door de landelijke dagbladen, toen de voorstellingen van de balletgroep eindelijk wel goed genoeg bevonden werden voor een stukje in de krant, werd Wiggers voor de voeten gegooid dat de balletten van zijn groep te oppervlakkig en clichématig waren. Gelukkig dat de toeschouwers altijd bleven toestromen: een enthousiast publiek, daar doe je het toch allemaal voor. Én Wiggers bewees daarmee dat er wel degelijk een voedingsbodem was voor zijn oorspronkelijke idee: dans zo toegankelijk mogelijk maken voor zoveel mogelijk mensen.
Met de documentaire ‘Eindelijk erkenning’, mede geproduceerd door Omroep Gelderland, schetst regisseur Bas Berkhout een mooi en intiem portret van een boeiend en mooi mens. Hij laat Ton Wiggers veelvuldig aan het woord, maar ook artistiek directeur en ex-geliefde van Wiggers, Roel Voorintholt, vertelt het publiek over de gedrevenheid van zijn collega. Door deze korte interviews ontstaat er een redelijk compleet beeld van de oprichter van Introdans: een gevoelige en gepassioneerde man, die leeft voor zijn werk en daar volledig voor gaat. Een leven na Introdans is er niet voor hem, zoveel wordt wel duidelijk. “Hij is met het bedrijf vergroeid.” en “Waarschijnlijk loopt hij op zijn achtentachtigste nog door het bedrijf, wc-rollen te vervangen,” iets dergelijks wordt in de documentaire opgemerkt. Maar naast een boeiend portret van een man die zijn droom waar heeft kunnen maken én meer, vertelt ‘Eindelijk erkenning’ ook – zij het tussen de regels door – de geschiedenis van het bedrijf Introdans, dat in 2011 al veertig jaar bestaat. Een goed gedoseerde mix van archiefbeelden en nieuwe opnamen door Berkhout en zijn team, ondersteund door prachtige muziek, laten ontmoetingen met leden van het koninklijk huis zien, vergaderingen waar belangrijke en moeilijke beslissingen genomen worden, een tournee door Bangkok en een bezoek aan Dresden. Bovendien krijgt de kijker indrukwekkende scènes van prachtig gechoreografeerde dansvoorstellingen voorgeschoteld. De continue strijd om geld voor cultuur wordt ook nog even aangestipt.
Dit alles maakt van ‘Eindelijk erkenning’ een fijne documentaire voor iedereen die maar een greintje belangstelling heeft voor (Nederlandse) kunst en cultuur. Dansliefhebbers mogen deze vakkundig gemaakte documentaire zeker niet overslaan.
Monica Meijer