El amarillo (2006)

Regie: Sergio Mazza | 100 minuten | drama | Acteurs: Gabriela Moyano, Alejandro Barretelli, Myrtha Frantinni

De film begint donker en stil. De mensen zijn niet té mooi, het landschap speelt geen overdreven rol op zich en de dialogen zijn niet gekunsteld.

In deze langzame, honderd minuten durende film van Sergio Mazza worden ook de minder mooie of aangename dingen getoond. Een wc schoonmaken, het schillen van een appel, de was ophangen; alles wat gebeurt, wordt zonder opsmuk getoond. Een mooi staaltje realisme lijkt de uitkomst, met regelmatig de prachtige muziek als enige duidelijke manier van vermaak. De film is al net als het leven van de mensen in dit fictieve dorpje: langzaam en eigenlijk behoorlijk saai. De stijl is perfect gekozen om de sfeer van het slaperige dorpje weer te geven en de acteurs spelen dit spel prachtig mee. Vooral aan het begin zijn de langgerekte scènes (zoals die in het dorpswinkeltje) aangenaam en zelfs komisch om te zien, maar later kan het echter wat té langzaam gaan, en na een tijdje is wel duidelijk hoe het gaat in het dorp en waar de mensen hun kleine beetje vermaak vandaan moeten halen. Voor hen en ook voor de kijkers is de zang van Amanda (vrijwel alle liedjes zijn daadwerkelijk geschreven en gezongen door Gabriela Moyano, de actrice die Amanda speelt) ontroerend en deze optredens zorgen dan ook op meerdere momenten voor kippenvel. Goed is ook de ondertiteling bij de muziek: de verschillende nummers die Amanda ten gehore brengt krijgen hierdoor extra betekenis.

Maar alleen de muziek van dorpsmysterie Amanda kan de film niet dragen, waaruit blijkt dat er eigenlijk net te weinig in zit. Er blijven veel vragen hangen, over zaken die vanaf het begin al onduidelijk zijn. Wie is de man eigenlijk? Waarom komt hij in het dorpje terecht en waar vandaan komt hij? Deze toch wel essentiële dingen lijken de regisseur niet te interesseren; slechts het leven in het dorp en de zachtjes opbloeiende verliefdheid tussen de twee hoofdpersonen krijgen een podium.

Al met al had er meer in kunnen zitten, het bordeel is een interessant gegeven dat mager is uitgevoerd en de liefde tussen Amanda en de man wordt ook bijna geheel aan de fantasie overgelaten. Enkele scènes, zoals die op het strand, springen eruit en maken samen met de zang van Amanda (en de close-ups van haar mooie, trieste gezicht) het geheel de moeite waard.

Ruby Sanders