El cielo, la tierra, y la lluvia – The Sky, the Earth and the Rain (2008)

Regie: José Luis Torres Leiva | 110 minuten | drama | Acteurs: Julieta Figueroa, Angélica Riquelme, Mariana Muñoz, Pablo Krögh, Norma Norma Ortiz, Francisco Ossa, Ignacio Agüero, Isabel Quinteros, Rocío Terroba, Maité Fernández, Patrick Puigmal, Fernanda González, Hugo Medina, Samuel González, Chamila Rodríguez

Filmhuisfilm voor de echte die-hards, die in première ging op het filmfestival van Rotterdam en daar de ‘Fripesci international critics’ prijs won. Een grote publiekstrekker zal ‘El cielo, la tierra, y la lluvia’ in elk geval nooit worden. Het centrale thema is eenzaamheid en het doorbij behorende onvermogen tot communiceren met anderen. Grote delen van de film wordt er niet gesproken en volgt de camera de hoofdrolspelers terwijl ze hun dagelijkse bezigheden verrichten. Regisseur Torres Leiva, van huis uit documentairemaker, legt hierbij vooral de nadruk op de stijl. Het eindproduct is een typische verbeelding van de vorm die belangrijker is dan de inhoud. De hoofdpersoon is winkelbediende Ana (Julieta Figueroa) die haar zieke moeder (Norma Ortiz) verzorgt en die huishoudelijke hulp wordt van Toro (Pablo Krogh). Ana is bevriend met Veronica (Angelica Riquelme) die een depressieve zus (Mariana Munoz) heeft. Zonder veel dialoog wordt op haast reality-achtige wijze een inkijkje gegeven in hun leven. Het zijn eigenlijk trieste levens, leeg en zonder passie. Minutenlang volgt de camera bijvoorbeeld Ana, die door herfstige straten of bospaden loopt. Mooi uitgebeeld is het allemaal wel, interessant een stuk minder.De film is ongetwijfeld met nobele bedoelingen en integere uitgangspunten gemaakt, maar daarmee is het nog geen boeiende film geworden. ‘El cielo, la tierra, y la lluvia’ is zo’n type film waarvan de verstokte filmhuisganger achteraf zal zeggen: “ja, schitterend, zoals die emoties verbeeld werden”, maar waarvan in alle eerlijkheid ook gezegd mag worden dat de film zo saai is als het kijken naar het groeien van gras. Er is namelijk niet zoveel bijster interessants aan mensen die alsmaar lopen en lopen en lopen over wegen, door straten of die ontelbaar vaak op een boot staan.

Er valt natuurlijk tegenin te brengen dat er juist niet voor een conventionele verhaallijn of plotontwikkeling is gekozen en dat de film uit die zo herkenbare mal breekt, dat kunst compromisloos moet kunnen zijn en dat is ontegenzeggelijk waar. En ook dat de kijker (zoals de regisseur overigens zelf aan heeft gegeven) op basis van de schetsen die hij in de film geeft, zelf verder gaat denken over niet-vertelde verhalen. Het is geen intellectuele luiheid van een gemiddelde kijker als deze geen behoefte heeft om de lege plekken in het verhaal op te vullen met zijn eigen fantasie. Dan kan hij of zij net zo goed, zoals zovele oudere landgenoten, op een bankje in de stad of het dorp gaan zitten om passanten te observeren. Daarvoor hoef je niet naar de bioscoop.

Torres Leiva is echter geen amateuristische prutser, laat daar geen misverstand over bestaan. Hij maakt keuzes die verdedigbaar zijn, maar niet bij veel mensen in de smaak zullen vallen, maar hij verstaat zijn vak wel. De emoties die hij voor het voetlicht wil brengen, komen absoluut over en de belichting en compositie van individuele scènes is zeer fraai. Het is echter niet genoeg om bijna twee uur de aandacht vast te houden. Wie naar de film kijkt, zal er in elk geval een uitgesproken mening over hebben: of je vindt het prachtig of je vindt het helemaal niks.

Hans Geurts

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 31 juli 2008