El corazón de Jesús – The Heart of Jesus (2003)

Regie: Marcos Loayza | 89 minuten | komedie, romantiek, muziek | Acteurs: Augustín Mendieta, Melita del Carpio, Ismael Serrano, Julio Kempff, Nicolás Bauer, Antonio Perodo, Maritza Wilde, Elias Serrano, Julio Jung, Raúl Beltrán

De eerste scène geeft al meteen een uiterst goed beeld van de satirische humor én van de grote antiheld zelf: Jesús komt binnen op zijn werk, geeft een wel heel vertrouwelijke kus aan een secretaresse, neemt onderhands wat geld aan van een collega, haalt bij een andere collega ongemerkt wat belangrijke papieren weg en gaat rustig achter zijn bureau zitten om, net als zijn collega’s, gewichtig niets te doen. De toon is gezet, en we weten met wat voor type we te maken hebben.

Jesús is een typische antiheld. Hij is niet jong of knap, en al helemaal niet sympathiek. En toch krijg je als kijker wel enige sympathie voor deze man die zich zelfs ten koste van een echte zieke een plekje weet te verschaffen in een ziekenhuis. Daar weet hij zelfs een voorzichtige romance op te bouwen met de zaalzuster en raakt hij bevriend met zijn medepatiënten, die stuk voor stuk doodziek zijn. Ze bewonderen zijn ‘sterke houding’ omdat hij zegt dat hij niet van plan is dood te gaan. Dat die sterke houding eigenlijk gewoon bedrog is, daagt natuurlijk pas op het laatst.

De enige die hem wel doorheeft is de verzekeringsagent Durán die geduldig wacht tot Jesús een foutje maakt. Jesús blijkt echter slimmer dan Durán had gedacht. Hij weet voortdurend, soms met enige hulp van zijn nieuwe vrienden, uit de handen van Durán te blijven.

‘El Corazón de Jesús’ is een droogkomische film die vooral dankzij de humor vaart blijft houden. Zo nu en dan wordt het verhaal van Jesús onderbroken door een zanger die het verhaal muzikaal begeleidt met emotionele liedjes en poëtische teksten. Mooie liedjes en een goede zanger, maar wel nogal een stijlbreuk met de rest van de film. Het stoort niet, maar voegt ook niets toe.

Het verhaal zelf heeft niet te veel te lijden onder de muzikale onderbrekingen. ‘El Corazón de Jesús’ drijft meer op de treffende grappen en de komische teksten en gezichtsuitdrukkingen van de acteurs dan op het verhaal. Als komische film is ‘El Corazón de Jesús’ dan ook geslaagd.

Toch is het aannemelijk dat regisseur Marcus Loayza meer heeft geweld dan alleen een grappige film maken: de poëtische muziek en de sneren naar misstanden in de samenleving (corruptie binnen de overheid en in de zorg) zijn er niet voor niks. Deze aspecten sneeuwen echter te veel onder om te blijven hangen. Hoewel het te prijzen is dat de film niet moraliseert of de kijker alle onrecht door de strot duwt, worden misstanden en armoede nu alleen maar sporadisch getoond als een grappig fenomeen.

Wat overblijft is, behalve een leuke film, ook een wat ongemakkelijk gevoel. Onze antiheld, voor wie we enige sympathie voelen, is en blijft ook een profiteur ten koste van een doodzieke naamgenoot. Daarvoor blijft hij ongestraft. Een ongemakkelijk einde van een grappige film.

Daniël Brandsema