El Desierto (2013)

Regie: Christoph Behl | 98 minuten | drama, science fiction | Acteurs: Victoria Almeida, Lautaro Delgado, Lucas Lagré, William Prociuk

Een groep mensen in een afgesloten ruimte die met elkaar in conflict komen… waar hebben we dat al niet tientallen keren eerder gezien? De combinatie hiervan met zombies is sinds the ‘Night of the Living Dead’ (1968) van George A. Romero inmiddels klassiek. Romero ging met het vervolg ‘Dawn of the Dead’ (1978) nog eens stapje verder en liet zien dat een zombiefilm een intelligente verbeelding kon zijn van het gedrag van mensen onder extreme condities en ook commentaar kon geven op onze op consumptie gerichte samenleving.

Daarna was de zombiefilm bij uitstek het genre voor zinloze splatter, soms voorzien van een snufje sociaal psychologisch commentaar. Recentelijk zijn het vooral de makers van de strip en televisieserie “The Walking Dead” die het stokje van Romero hebben overgenomen en het aandurfden de eindeloze stroom van wandelende doden te onderbreken door echte menselijke emoties die verder gaan dan wat gillen of koelbloedig een kogel door de hersens van een vleesetend lijk jagen.

Maar meer sociaal drama wilt niet automatisch zeggen dat dit ook een betere film oplevert. De televisieserie “The Walking Dead” voelt bij tijd en wijlen nog weleens aan als ‘The Bold and the Beautiful’ met zombies. Dit is vooral het gevolg van de noodzaak om de verhaallijn in deze serie op te rekken tot zestien afleveringen per seizoen.

‘El Desierto’ (2013) gaat nog een stapje verder: we leren drie mensen kennen die vrijwillig met elkaar opgesloten zitten in een bouwvallig pand, maar voorzien van elektriciteit en een beveiligingssysteem dat geluiden vanuit de omgeving oppikt en dag en nacht versterkt laat horen. Overduidelijk houden de twee mannen en de vrouw zich ergens voor schuil, maar pas halverwege de film, wanneer de eerste van de twee zombies verschijnt, wordt duidelijk waarvoor. Het is inmiddels duidelijk dat het regisseur Christoph Behl niet gaat om opengereten rottende lichamen en rondvliegende organen, maar om de ongemakkelijke driehoeksverhouding van zijn karakters.

De personages die voor de zombieplaag blijkbaar veel realitysoaps hebben gekeken, kiezen ervoor zich dagelijks even terug te trekken in een kamertje waar zij hun wel en wee aan een camera toe vertrouwen. En wat blijkt? Ook tijdens een zombie-Apocalyps verschilt ons gedrag niet veel van de dagelijkse beslommeringen van de deelnemers aan MTV’s Geordie Shore. Wat er precies in de hoofden van personages omgaat is niet helemaal duidelijk, maar in ieder geval kunnen ze niet met of zonder elkaar.

Wat regisseur Behl bewijst is dat er grenzen zijn aan hoever de zombie- en survivalfilm opgerekt kan worden tot een ander genre; wanneer zombies alleen nog nodig zijn als excuus om drie mensen bij elkaar te houden in een kamer, dan mogen we Behl, die vooral ervaring heeft als documentairemaker, toch wel betichten van een gebrek aan fantasie.

Alberto Ciaccio

Waardering: 2

Bioscooprelease: 4 juni 2015
VOD-release: 15 maart 2016
DVD-release: 15 maart 2016