Elena Undone (2010)

Regie: Nicole Conn | 111 minuten | drama | Acteurs: Necar Zadegan, Traci Dinwiddie, Gary Weeks, Sam Harris, Connor Kramme, Sabrina Fuster, Mary Wells, Erin Carufel, Heather Howe, Jane Clark, Shyloh Oostwald, Robert Khakh, Mayank Bhatter, Edith Fields, Art Frankel, Rachael Dayne, Joshua Swanson, Catherine Campion, Skyler Cooper, Erika Ringor, Lonnie Hughes, Lee Anne Matusek, Conn Barrett, Holly Depatie, Steve Tyler, David Rickabaugh, Roberta Sparta, Isabella Cuda

Niet al te subtiel drama van de hand van Nicole Conn waarin twee vrouwen liefde vinden, maar de boodschap rondom liefde en verwante zielen er zo duidelijk ingeramd wordt, dat het geheel behoorlijk gekunsteld overkomt. Als kijker ben je tegen het einde van de film de interesse allang verloren in hetgeen de hoofdpersonen meemaken. En dat is jammer, want al heeft ‘Elena Undone’ met “ware liefde overwint alles” het hart op de juiste plaats, de uitwerking schiet tekort. Conn baseerde het verhaal deels op haar eigen ervaringen met haar partner, fotografe Marina Rice Bader, maar zoals bij de aantiteling wordt vermeld, is de film gebaseerd op diverse waargebeurde verhalen.

De film draait vooral om Elena (Necar Zadegan), die ongelukkig is in haar huwelijk met predikant Barry (Gary Weeks), maar bij hem blijft vanwege hun zoon Nash (Connor Kramme). Als ze de lesbische schrijfster Peyton (Traci Dinwiddie) ontmoet, springt er een vonk tussen hen over – en ontaardt hun aantrekkingskracht langzaam maar zeker in een gepassioneerde affaire.

Zadegan en Dinwiddie vormen met zijn tweeën een geloofwaardig stel en op hun onderlinge spel valt niet veel aan te merken. Tot zover niets nieuws onder de zon, zou je zeggen, maar de problemen in het verhaal zitten dan ook vooral in de omgeving. De relatie van Elena en Barry is geen moment overtuigend, hoe beroerd het ook tussen het echtpaar gaat. Dinwiddie op haar beurt moet opboksen tegen een slordig geschreven achtergrond voor Peyton die pleinvrees heeft (zucht) en heeft een paar ondankbare scènes rond de dood van haar zojuist overleden moeder.

Ook hanteert Conn een nogal curieuze manier om haar overige personages op te laten treden. Er is buiten de interactie tussen de twee hoofdrolspeelsters weinig realisme in de film te vinden. De acteurs in de bijrollen zijn stuk voor stuk gereduceerd tot het verwoorden van verschillende meningen en uitgangspunten dan dat het personages van vlees en bloed zijn. Het ligt er allemaal erg dik bovenop en na verloop van tijd gaat deze constructie behoorlijk irriteren. Zo hebben beiden sidekicks om hen met raad en daad bij te staan. Voor Elena is het documentairemaker Tyler (Sam Harris), voor Peyton is het vertrouwelinge Wave (Mary Wells). Hoewel “de beste vriend” een verre van onbekend begrip in scenario’s om bepaalde elementen voor het voetlicht te brengen – is hun bijdrage vooral het geven van adviezen, die niet altijd het niveau van tegeltjeswijsheid overstijgen en fungeren als comic relief. Daarin slaagt Wave overigens het beste. Tyler komt vaak zalvend over, mede omdat de film doorspekt is met fragmenten uit zijn nieuwe documentaire over de ware liefde en tal van koppels aan het woord komen die vertellen waarom ze van elkaar houden. Dat deze stellen een breed spectrum aan mogelijke combinaties in de liefde, zal geen verbazing wekken. Door de boodschap dat liefde universeel is en alles overstijgt zo te benadrukken, vraag je je af voor welk publiek regisseuse Conn de film überhaupt gemaakt heeft? De mensen die het hier absoluut niet mee eens zijn, zouden ‘Elena Undone’ al helemaal niet kijken en alle overige mensen hoeft ze niet te overtuigen.

In de cast vallen verder vooral Sabrina Fuster op als Nash’ vriendinnetje Tori, omdat ze er constant bizarre dingen uitkraamt en Erin Carufel als de vreselijke Millie, die veel beter bij Barry zou passen qua overtuigingen dan Elena. Het meest onsympathiek is uiteraard Elena’s echtgenoot Barry. Dat moet ook wel, want tenslotte bedriegt Elena hem met een ander en om haar sympathiek te blijven vinden, moet het publiek daar dan wel begrip voor kunnen opbrengen. Een scène aan het begin van de film moet dit dan illustreren, maar geeft een vieze smaak in de mond: Barry ligt wild Elena te berijden, terwijl zij afwezig in de verte staat en lijdzaam zijn kreunen en stoten ondergaat. Het moet voor Weeks niet echt prettig zijn geweest om zo’n rol te moeten spelen – en als kijker zou je haast meer sympathie krijgen voor de manier waarop hij zijn personage gestalte moet geven, dan voor de arme Elena die als een schokdemper zijn seksuele lusten mag opvangen. Dat Barry eveneens tegen de openstelling van het huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht is, onderstreept de afkeer van Conn voor dit personage alleen nog maar meer.

De film heeft een einde – zonder die te willen verklappen – waarin het verhaal een nogal onverwachte wending neemt, maar uiteindelijk een elegante oplossing gevonden wordt. Al met al is ‘Elena Undone’ te gemaakt van opzet – niet voor niets heeft Tylers voiceover het over de “kunst van de liefde – om echt te boeien. En dit ondanks de mooi gefilmde en regelmatig terugkerende liefdesscènes tussen Elena en Peyton, waarin de actrices zich van hun beste kant laten zien.

‘Elena Undone’ is zeker geen slechte film en heeft een aantal sterke momenten en goed spel van de hoofdrolspeelsters, maar waar de film zich echt onderscheidt, is de langste kus uit de filmgeschiedenis. De dvd adverteert zelfs met “de langste lesbische kus op het witte doek”, maar blijkbaar doet de geaardheid van de zoeners niet ter zake en is het sowieso de langste kus ooit in een film. Het zal voor Conn leuk zijn om dit wereldrecord in huis te hebben, maar zelfs de meest in lesbische zoenen geïnteresseerde kijker gaat na twee minuten op zijn horloge kijken.

De film kan naast het record ook bogen op prijzen voor beste film op het “Reel Pride” filmfestival van Fresno en het Gay & Lesbian Filmfestival in Tampa.

Hans Geurts