Elevation (2024)

Regie: George Nolfi | 94 minuten | actie, science fiction | Acteurs: Anthony Mackie, Morena Baccarin, Maddie Hasson, Danny Boyd Jr., Rachel Nicks, Shauna Earp, Tyler Grey

Geen enkele goede film komt zomaar uit de lucht vallen. ‘The Matrix’ (1999) is geïnspireerd door ‘Ghost in the Shell’ (1995), ‘The Shape of Water’ (2017) is geïnspireerd door ‘The Creature from the Black Lagoon’ (1954) en ‘The Batman’ (2022) is geïnspireerd door ‘Se7en’ (1995), om maar wat voorbeelden te noemen. En dat is maar goed ook, want een nieuwe interpretatie, setting, of een subtiele verandering in het verhaal, kan het concept naar een nieuw niveau tillen of het op z’n kop zetten. Helaas is het omgekeerde vaak waar en gaat er meestal wat speciaals verloren in het kopieerproces. Zo ook bij ‘Elevation’ (2024).

Het verhaal kan opgesomd worden in één zin: in een post-apocalyptische wereld waarin monsters de mensheid grotendeels hebben uitgeroeid, moet een alleenstaande vader de veilige thuisbasis verlaten op zoek naar medicijnen voor zijn zieke kind. De bekende kleurplaat dus, die weliswaar op allerlei manieren ingekleurd kan worden. In dit geval kunnen de monsters niet boven de 2500 meter hoog komen en wordt het “verslagen-wetenschapper-op-zoek-naar-een-oplossing” type niet toegekend aan de hoofdpersoon Will (Anthony Mackie), maar aan reisgezel Nina (Morena Baccarin). Een rol die je niet meteen verwacht van Baccarin (nu vooral bekend als de stripper echtgenote uit de ‘Deadpool’-serie), maar die zij wel overtuigend in weet te vullen. Verder zijn er geen verrassingen. Je zou het einde nu uit kunnen stippelen, de film kunnen kijken, en dan nog steeds een beetje teleurgesteld zijn. In ‘Elevation’ wordt niet buiten de lijntjes getekend. Sterker nog, de kleurplaat wordt nauwelijk afgemaakt.

In de marketing worden de producers (eigenlijk is het maar één man, Brad Fuller) van ‘A Quiet Place’ (2018) prominent naar voren geschoven als reden om ‘Elevation’ te kijken. En de invloed van de inspiratiebron is overduidelijk. ‘Elevation’ maakt zelfs exact dezelfde fout door het monster te onthullen in de opening. Maar ‘Elevation’ is slechts een oppervlakkige herhaling van zetten en weet geen uniek thema uit te lichten. Ter illustratie: in ‘A Quiet Place’ komen de monsters af op geluid, dus moet het overlevende gezin geluidloos communiceren. Toevallig is één van de kinderen doof geboren, dus gebruikt de familie gebarentaal. Dat gaat goed totdat zich een tragedie voordoet en deze stilte niet alleen verbonden is met de monsters, maar ook met de stilte die achterblijft na het verlies van een kind, de stilte van onbespreekbaar trauma en de stilte van gebrekkige communicatie. Dezelfde kleurplaat, maar ingekleurd met de fijne penseelstreken van een kunstenaar, met als resultaat een unieke film met een ontroerende, emotionele kern.

‘Elevation’ (2024) komt dus niet zomaar uit de lucht vallen, maar heeft ook de kracht niet om zijn inspiratiebron te overstijgen. Als kijker ben je beter af met het origineel of (als je graag dat wetenschappertype wil zien) met ‘I Am Legend’ (2007). Tuurlijk, ‘Elevation’ toont mooie beelden van het Amerikaans berglandschap, heeft monsters, explosies, wat spanning, één personage waar je een week later misschien nog eens aan terug zal denken, maar weet niets daarvan te verheffen naar een hoger niveau en mist bovenal die emotionele kern die een film als deze hard nodig heeft. En een conclusie. Die mist ook.

Sam van Zuilen

Waardering: 2

Bioscooprelease: 28 november 2024