Elio (2025)

Regie: Adrian Molina, Madeline Sharafian, Domee Shi | 97 minuten | animatie, avontuur, familie

Het team achter de nieuwe Pixar/Disney film ‘Elio’, met maar liefst drie regisseurs en drie scenaristen (allemaal met een Pixar-CV van heb ik jou daar) fietst hopelijk de recent andere film over een kind dat een buitenaards goede vriendschap sluit niet in de spaken. Het creatieve team doet in ieder geval flink zijn best om ‘Lilo & Stitch’ (Dean DeBlois & Chris Sanders, 2002) naar de troon te steken. Laten we het maar houden op gezonde competitie binnen één bedrijf.

Het jongetje Elio (Yonas Kibreab) heeft zijn ouders verloren aan een noodlottig ongeluk. Noodgedwongen ontfermt zijn jonge tante Olga Solís (Zoe Saldaña), een NASA-medewerker, zich over het buitenbeentje met een kras op zijn ziel. Elio worstelt vooral met het verlies en soms te veel aan fantasie en zijn tante met het balanceren van carrière-ambitie en de opvoeding. Over het algemeen voelt haar neefje zich buitenaards te midden van anderen en verlangt ernaar om tussen de sterren te leven, evenals zijn ouders.

Elio’s gebeden worden verhoord. Via de werkapparatuur van zijn tante stuit hij op een buitenaards signaal en maakt hij contact met de Verenigde Naties van het heelal. Alleen weten zij niet dat Elio niet geheel de waarheid spreekt over zijn aanzien op aarde. Hoge verwachtingen terzijde, via deze intergalactische weg ontmoet het mensenjong een andere eenzame ziel, Glordon (Remy Edgerly). De wormachtige Glordon, die verdacht veel lijkt op de buitenaardse wezens in ‘Mickey 17’ (Bong-Joon Ho, 2025), lijdt dan weer onder de hoge verwachtingen van zijn vader, een megalomane veroveraar in de geest van Dzjengis Khan (en ‘Toy Story’).

Hoewel ‘Elio’ geen directe remake betreft, is Pixar niet vies van leentjebuur spelen bij bekende voorgangers zoals ‘E.T. the Extra-Terrestrial’ (Steven Spielberg, 1982). In de basis deelt de film ook eigenaardig veel met ‘Lilo & Stitch’, waarvan Disney net een live-action remake van het animatie-origineel uit 2002 in de etalage heeft gezet. Waar de twee films uiteenlopen, is de zachtaardige en zuurstokkleurige computeranimatiestijl die werkelijk van het scherm spat. Bovendien zal het de jongsten onder ons en het kind in jou met iets meer dan negentig minuten speelduur voldoende voeden. Het had echter niet veel langer moeten duren want het ruimtegevaarte verliest scherpte en vlotheid richting de grande finale.

Zonder veel poespas sluit ‘Elio’ aan bij de middenmoot van de Pixar/Disney stal. Het kijkt gemakkelijk weg maar het gaat je ook weinig verrassen. Zowel verhalend als visueel zijn er daarvoor net te veel voorlopers binnen, en buiten, animatie met galactisch hoge reputaties. Ook heeft het niet het Trojaanse paard van Pixar, een inventief uitgangspunt zoals bij ‘Wall-E’ of ‘Inside Out’. Maar dit zal de pret voor de kleinsten niet veel drukken. Als het stof is neergedaald, heeft ‘Elio’ het in zich om een publiekslieveling te worden.

Roy van Landschoot

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 18 juni 2025