Elsa Fraulein SS (1977)

Regie: Patrice Rhomm | 80 minuten | actie, erotiek, komedie, oorlog | Acteurs: Malisa Longo, Olivier Mathot, Patrizia Gori, Pamela Stanford, Claudine Beccarie, Erik Muller, Rudy Lenoir, Jean Le Boulbar, René Gaillard, Thierry Dufour, Nadine Pascal, Roger Darton, Daniel White, Dany Chennevieres, René Douglas, Jacques Couderc, Thierry de Brem, Alain Delmer, Ronald Weiss

In hetzelfde jaar waarin regisseur Patrice Rhomm zijn als exploitatiefilm bedoelde – en van het controversiële ‘Ilsa, She-Wolf of the SS’ afgeleide ‘Helga, Shewolf of Stilberg’ uitbracht, produceerde hij het in dezelfde toonaard gemaakte ‘Elsa, Fraulein SS’, met grotendeels dezelfde cast. De film is ook van dezelfde kwaliteit, wat wil zeggen belabberd. ‘Elsa’ bevat iets meer pittoreske beelden van de bosrijke omgeving en vakwerkhuisjes, en wat meer (onbedoelde) humor, maar de film is al even nietszeggend en tam als ‘Helga’. Wat het bestaansrecht van de film zo ongeveer tot nul reduceert.

Het centrale idee van de film is ronduit belachelijk en daarom wel weer licht vermakelijk. Het plan van de nazitop is om de rotte appels in de eigen gelederen uit te roken door een trein vol prostituees naar het front te sturen en hier de militairen te laten genieten van het betere stoeiwerk tussen de lakens. De gedachte is dat ze door de zwakte van het vlees ook geestelijk minder sterk zullen zijn en hun onvrede over hun baan of de Führer zullen delen met de dames van plezier. De amoureuze verwikkelingen in de treincompartimenten worden vervolgens vanuit een andere coupé gevolgd door een speciaal team dat microfoontjes heeft geplant. Degene die de leiding heeft over dit precaire project is niet het genie dat dit plan bedacht heeft, maar de vriendin/prostituee van nazi Franz. Een logische keuze.

Het gaat echter allemaal niet zo makkelijk. Franz zelf staat ook niet meer achter het gedachtegoed van de nationaal-socialisten en wordt week wanneer hij een undercoverhoertje op de trein tegenkomt dat werkt voor een verzetsleger en de beste Franz wil overhalen en boodschap naar haar kameraden te brengen die in het bos verscholen zitten. Na hier eerst over gepeinsd te hebben, besluit hij – na een melodramatisch symbolisch moment waarop hij een dood vogeltje naast het spoor ziet liggen en er (bijna) een traan over zijn gelaat loopt – hier inderdaad toe over te gaan. Niet veel later volgt er een weinig opwindende shootout bij de trein, waarbij helaas niet iedere good guy (of girl) het overleeft.

‘Elsa, Fraulein SS’ doet zijn naam van exploitatiefilm geen eer aan. Er wordt wat gerollebold en via zweepjes en dreigen met bijtend zuur geprobeerd tegemoet te komen aan de eisen van het genre, maar het is allemaal bijzonder slaapverwekkend. Ook de vele hakenkruisen zorgen voor weinig shockmomenten. Wel is het grappig om één van de hoertjes zittend op haar “slachtoffer” de seks te zien bedrijven met daarachter het portret van Hitler. Verder is de cheesy soft-erotische orgel en saxofoonmuziek weer te fout voor woorden en zijn de motivaties om uit de kleren te gaan in de verschillende scènes net zo dun of afwezig als de kleding van de vrouwen.

Opmerkelijk is hoe in een paar scènes de executie van enkele nazi’s (door Elsa en haar collega’s) zo expliciet getoond wordt. Indien de kijker iets om deze mensen zou hebben gegeven zouden deze moment als shockerend hebben kunnen gelden. Nu vallen ze hoogstens uit de toon. Verder is het veelvuldig gebruik van – wat lijkt op – archiefmateriaal van beschietingen en marcherende legers wat ongepast en onnodig en zijn de close-ups van Franz hier knullig in gemonteerd.

‘Elsa, Fraulein SS’ heeft wat humoristische momenten en de aanwezigheid Patrizia Gori als (alweer) een verzetsheldin is niet onplezierig voor de ogen, maar de film is veel te langdradig en saai om ook maar enige kijker enthousiast te kunnen maken. De scène waarin een onderdanige Franz de hakken van Elsa’s zwarte leren laarzen moet likken, terwijl zij hierbij kreunt van genot lijkt op zijn minst nog een amusant sm-georiënteerde film te beloven, maar hier wordt helaas niets van waargemaakt. De (onbedoeld) komische momenten die her en der voorkomen zorgen ervoor dat de kijker niet volledig wegdommelt in zijn stoel, maar een succesnummer kan de film toch zeker niet genoemd worden.

Bart Rietvink