Ema (2019)

Regie: Pablo Larraín | 102 minuten | drama, muziek | Acteurs: Mariana Di Girolamo, Gael García Bernal, Santiago Cabrera, Paola Giannini, Cristián Suárez, Giannina Fruttero, Josefina Fiebelkorn, Mariana Loyola, Catalina Saavedra, Paula Luchsinger, Paula Hofmann, Antonia Giesen, Susana Hidalgo, Eduardo Paxeco, Natalia Bakulic, Amparo Noguera, Diego Muñoz, Claudia Cabezas, Paula Zúñiga, Trinidad González, Claudio Arredondo, Gastón Salgado, Josué Rojas, Maykol Lara, Francisco Martínez, Emilio Edwards

De Chileense regisseur Pablo Larraín is sinds zijn Engelstalige debuut ‘Jackie’ (2016) een veelvoorkomende naam in de filmwereld. Na zijn trip naar Amerika keerde de filmmaker voor zijn volgende project weer terug naar Chili, waar de film ‘Ema’ uit is voortgekomen. De nieuwe film van Larraín vertelt over de jonge danseres Ema (Mariana Di Girolamo), die getrouwd is met de veel oudere choreograaf Gastón (Gael García Bernal). De twee hebben onlangs hun geadopteerde zoon aan het weeshuis teruggegeven omdat hij een probleemkind bleek te zijn. Ema voelt zich schuldig vanwege deze beslissing en legt de schuld van hun mislukte opvoeding bij Gastón, waardoor hun huwelijk onder druk komt te staan. Om haar geadopteerde zoon terug te krijgen, werkt Ema samen met haar dansvriendinnen een geraffineerd en gewaagd plan uit. Deze beslissing heeft al snel de nodige gevolgen voor het uiteengevallen gezin.

‘Ema’ is niet direct een straf om naar te kijken; er wordt bijvoorbeeld goed in geacteerd. Nieuwkomer Mariana Di Girolamo is lofwaardig in de titelrol en Gael Garcia Bernal levert zoals altijd sterk acteerwerk af. Ook de cinematografie van Sergio Armstrong is een pluspunt. De kleuren zijn altijd helder en hypnotiserend, waardoor ze een geschikte achtergrond vormen voor de turbulente avonturen van Ema. Het is daarom jammer dat de film qua plot en thematiek tekort schiet. Soms komt de film over als een serieus drama over familiezaken, maar op andere momenten laat de film zich veel beter typeren als een absurdistische zwarte komedie. En dan zijn er ook nog de danssequenties, waardoor de film zo nu en dan aanvoelt als een uitgebreide videoclip. ‘Ema’ is in dit opzicht een film die moeilijk te definiëren is. Een wisseling van toon is in principe niet erg, maar in het geval van ‘Ema’ werkt dit niet. Door de constante wisseling tussen genres voelt de film in feite als een verzameling van grote losse delen, die helaas nooit een perfect rond geheel vormen.

Een ander probleem met ‘Ema’ is dat de film naast de wisseling van genres ook nooit goed lijkt te weten wat het qua thematiek wil zeggen. Is dit een verhaal over een gebroken gezin/huwelijk? Is dit een verhaal over een jonge vrouw die haar eigen stem ontdekt in een bevooroordeelde samenleving? Of is dit het verhaal over een seksuele ontdekkingsreis? Het wordt de kijker allemaal nooit duidelijk gemaakt. De film is in dit opzicht een vreemde collage aan ideeën en stemmingen, net alsof Larraín meerdere onuitgewerkte projecten in één film wilde stoppen. Dat Larraín het in deze fase van zijn carrière niet veilig speelt is zeker bewonderenswaardig, maar hij had in dit geval beter voor een traditionele vertelling kunnen kiezen.

Len Karstens

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 18 juni 2020
DVD-release: 22 januari 2021