Emanuelle nera: Orient Reportage – Emanuelle in Bangkok (1976)
Regie: Joe D’Amato | 92 minuten | drama | Acteurs: Laura Gemser, Gabriele Tinti, Ely Galleani, Ivan Rassimov, Venantino Venantini, Giacomo Rossi-Stuart, Koike Mahoco, Fausto Di Bella, Gaby Bourgois, Chris Avram, Attilio Duse, Debra Berger
Zwarte Emanuelle, gespeeld door Laura Gemser, beleeft allerlei avonturen op haar reis naar Bangkok, Thailand, in deze softerotische film van regisseur Joe D’Amato. D’Amato steekt niet al te veel tijd in het uitwerken van een goed verhaal, maar geeft zijn publiek wat het wil: erotiek en opwinding. Leuke momenten en amateurisme wisselen elkaar af, maar uiteindelijk is ‘Emanuelle Nera: Orient Reportage’ een aardige film in zijn genre.
Hoofdrolspeelster Laura Gemser is een schoonheid. De op het Indonesische eiland Java geboren actrice toont in ‘Orient’ zo’n beetje alle plekjes die haar zo’n mooie vrouw maken. Gemser speelt een journaliste die een of ander geheim onderzoekt dat te maken heeft met het Thaise koningshuis, maar dit is natuurlijk allemaal bijzaak. De donkere Emanuelle (Sylvia Kristel was de blanke) blijkt een nymfomane, die wars is van schaamte en het doet met iedereen die haar pad kruist.
Vele scènes doen amateuristisch aan. Gemser is zelf al geen groot actrice, maar veel van haar medespelers bakken er nog minder van. Enigszins grappig is het vaak wel. Wanneer Gemser bijvoorbeeld haar intrek neemt in een hotel in Bangkok en ’toevallig’ een bediende in haar badkamer ontwaart, neemt ze de arme jongen eens onder handen. Deze en andere, erotische scènes zijn nogal onschuldig en worden nooit expliciet. De meest twijfelachtige scène is wanneer Emanuelle in het nauw wordt gedreven door een stel huurlingen van de Thaise koning, die haar op brute wijze intimideren. Zeer bijzonder is het dan ook dat Emanuelle in de daaropvolgende scène met een van haar belagers naar een busstation loopt alsof er niets is gebeurd!
Anders dan de titel doet vermoeden, speelt een flink deel van het verhaal zich overigens niet af in Thailand, maar in Marokko. Een ander land, maar Emanuelle’s streken zijn dezelfde. Volgens de prins van Thailand is Emanuelle bijzonder, omdat ze anders is dan gewone stervelingen. Ze zou de daad anders beleven dan ‘gewone mensen’, waardoor anderen zo gefascineerd raken door haar aanwezigheid. Emanuelle is echter ook een ongeleid projectiel wanneer het gaat om de omgang met vrienden en kennissen. Mannen én vrouwen gaan voor de bijl voor haar charmes. Zo kan het gebeuren dat niet alleen een jonge hotelbediende, maar ook een archeoloog, een stel Marokkaanse strijders, een jonge Amerikaanse, een Thaise maseuse en een jong meisje met Emanuelle ‘in aanraking komen’.
De filmmuziek van Nico Fidenco is op zijn minst apart te noemen. Het geheel valt te typeren als een combinatie van Italo, Demis Roussos en Al Jarreau, hetgeen weer leidt tot een bizar stukje pulp. Inhoudelijk stelt de film misschien weinig voor, maar ‘Orient’ schetst wel goed het tijdsbeeld waarin de film uitkwam. Gemser heeft het dikwijls over persoonlijke vrijheid en het ontdekken van haar ik; termen die ‘in’ waren tijdens de tweede helft van de jaren 70. Al met al is ‘Orient’ een redelijke, softerotische film.
Robbert Bitter