Emmanuelle in Venice – Emmanuelle à Venise (1993)

Regie: Francis Leroi | 90 minuten | romantiek, fantasie | Acteurs: Marcella Walerstein, George Lazenby, Sylvia Kristel, Joel Bui, Jay Hausman, Pham Duc-Tu, Daniel Hung Meas, Vibbe Haugaard, Tony Senegal, Frédéric Fratini, Sénégal Fratini, Natala Sevenants, Jean-Pierre de Varenne, Robert Terry Lee, Corinne Mafiodo

Zoals in de hele ‘Emmanuelle’-serie uit de jaren negentig, wordt ook deze episode gepresenteerd als een lange flashback. De oude Emmanuelle (Kristel) zit met oude vriend Mario (George Lazenby) in een vliegtuig terwijl ze vertelt over haar vroegere seksuele avonturen. In ‘Emmanuelle in Venice’ neemt ze bezit van het lichaam van Anais, die in Venetië woont met haar schoonmoeder en dienstmeisje en het moeilijk heeft met de verwerking van de dood van haar man. Ze leeft haar frustraties uit op het dienstmeisje. Dit zien we in een scène in het begin van de film, wanneer het dienstmeisje met de zweep krijgt omdat ze haar naaidoosje op de grond laat vallen wanneer ze weg wil gaan. Ze moet haar broek naar beneden doen en zich voorover buigen op het bed terwijl Anais er op los slaat. Het meisje vindt het duidelijk niet prettig, maar de toeschouwer krijgt wel een voyeuristisch gezichtspunt voorgeschoteld. Via de spiegel die achter haar gepositioneerd staat, krijgen we namelijk een ideaal beeld van haar billen. De kijker voelt zich door de sfeer echter vooral ongemakkelijk. Ook krijgen we hier weinig sympathie voor Anais, wat de volgende prikkelende scène, wanneer ze aan het masturberen is voor het portret van haar overleden man, een stuk minder opwindend maakt. Jammer, want haar naakte lichaam is hier mooi gefilmd en sfeervol belicht.

Maar wanneer Emmanuelle haar intrede doet in het verhaal, slaat de toon om van naargeestig naar lief en charmant. Via haar magische parfum neemt ze namelijk bezit van het lichaam van Anais, om zo haar gevoelens beter naar buiten te laten komen. Nu vraagt ze het dienstmeisje om met haar een glas champagne te komen drinken, en even later, om haar te helpen met uitkleden. Ze belanden zelfs samen in bed, en vrijen op uitermate tedere wijze met elkaar. Anais neemt het meisje ook mee naar Parijs, om daar te winkelen en ijsjes te eten. Het is prachtig om te zien hoe dit voorheen schuchtere meisje langzamerhand tot bloei komt.  Hierna verlegt de focus zich naar het verhaal van Penelope, de schoonmoeder van Anais, die een brief krijgt dat een vroegere minnaar van haar is overleden, en terugdenkt aan een mooie amoureuze nacht met hem. Ze is er kapot van, maar Emmanuelle biedt uitkomst. Ze gaat op onderzoek naar de herkomst van de brief. In de tussentijd zien we hoe Anais met haar dienstmeisje mannen over vloer krijgt met huwelijksaanzoeken. Zij weten echter niet dat het dienstmeisje zich voordoet als Anais. Het is een redelijk amusant spel, en geeft de echte Anais de mogelijkheid om als iemand anders seks te hebben met leuke kandidaten, wat weer voor de verplichte, meer of minder, stomende scènes zorgt.

‘Emmanuelle in Venice’ wordt, zoals zovele films in de serie, geplaagd door wanstaltig acteerwerk – vooral Penelope lijkt zo van de straat geplukt – en er komen enkele curieuze, en niet altijd goed werkende scènes in voor, waaronder één waarin Penelope naakt op een tafel op een gemaskerd bal ligt en een beetje heen en weer kronkelt, terwijl er een groepje mensen omheen staat. Toch heeft de film best zo zijn momenten. Vooral het gedeelte met het oplevende, bevrijde dienstmeisje verleent de film de nodige goodwill. Goed is anders, maar voor de liefhebber is er nog wel wat uit te halen.

Bart Rietvink